Η συγκινητική ιστορία του Άσχημου, ενός αδέσποτου και άρρωστου γάτου που ενώ όλοι τον έδιωχναν και τον απομάκρυναν, εκείνος το μόνο που αποζητούσε ήταν αγάπη και στοργή.
Η ιστορία του Άσχημου
Ένας άνδρας είπε: “Όλοι στην πολυκατοικία όπου έμενα ήξεραν ποιος ήταν ο Άσχημος. Ο Άσχημος αγαπούσε τρία πράγματα στον κόσμο: να τσακώνεται, να τρώει, να πετάει σκουπίδια και, πώς να το πω, να αγαπάει.
Ο συνδυασμός αυτών των πραγμάτων σε συνδυασμό με τη ζωή στη φύση είχε την επίδρασή του στον Άσχημο. Πρώτον, είχε μόνο ένα μάτι και εκεί που έπρεπε να είναι το άλλο, υπήρχε μια μεγάλη τρύπα. Από την ίδια πλευρά του έλειπε το αυτί, και το αριστερό του πόδι είχε σπάσει σοβαρά σε ένα σημείο. Και είχε επουλωθεί σε αφύσικη γωνία, γεγονός που τον έκανε να μοιάζει σαν να περιστρέφεται συνεχώς. Η ουρά του έχει χαθεί εδώ και καιρό, και το μόνο που έχει απομείνει είναι ένα μικρό κούτσουρο που συνέχισε να συσπάται και να γυρίζει.
Κάθε φορά που κάποιος έβλεπε τον Άσχημο, η αντίδρασή του ήταν η ίδια: “Αυτή είναι μια πολύ άσχημη γάτα!” Όλα τα παιδιά προειδοποιήθηκαν να μην τον αγγίξουν. Οι ενήλικες του πετούσαν πέτρες ή προσπαθούσαν να τον διώξουν με ένα σωλήνα. Αλλά ο Άσχημος είχε πάντα την ίδια αντίδραση. Στεκόταν εκεί και δεν κουνιόταν μέχρι ο σκληρός ξένος να σταματήσει να χρησιμοποιεί το σωλήνα και τις πέτρες και να τον αφήσει ήσυχο. Αν του πετούσες πράγματα, έσκυβε ακόμα και στα πόδια σου για να δείξει διαλλακτικότητα. Αν τον σηκώνατε, άρχιζε αμέσως να ρουφάει το πουκάμισο ή τα αυτιά σας, ό,τι κι αν έβρισκε.
Άκουσα τις κραυγές του από το διαμέρισμά μου και έσπευσα να τον βοηθήσω. Όταν έφτασα εκεί, ήταν ξαπλωμένος και ήταν φανερό ότι η φτωχή του ζωή έφτανε στο τέλος της. Τον μετέφερα στο σπίτι, φοβούμενος ότι το άγγιγμά μου θα τον πλήγωνε. Τον άκουσα να λαχανιάζει και να παλεύει, αλλά τότε ένιωσα μια οικεία αίσθηση.
Ρουφούσε το αυτί μου. Τον πήρα πιο κοντά μου και ακούμπησε το κεφάλι του στο χέρι μου. Τότε έστρεψε το ένα από τα χρυσά του μάτια προς το μέρος μου και άκουσα έναν ευδιάκριτο γουργουρητό. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα ότι ο Ασχημομούρης ήταν το πιο όμορφο και στοργικό πλάσμα που είχα δει ποτέ.
Ο Άσχημος έφυγε από αυτόν τον κόσμο για πάντα πριν τον πάρω στα χέρια μου, αλλά μετά τον κράτησα στην αγκαλιά μου για πολλή ώρα και σκέφτηκα πώς ένα σημαδεμένο και παραμορφωμένο αδέσποτο γατί μπορούσε να αλλάξει την ιδέα μου για το τι σημαίνει να έχεις μια αγνή ψυχή. Να αγαπάς τόσο πλήρως και ειλικρινά. Ο Άσχημος μου δίδαξε περισσότερα για την απονομή και τη συμπόνια από όσα θα μπορούσαν να μου έχουν διδάξει χίλια βιβλία, διαλέξεις ή τοκ σόου.
