Οι μεγάλοι καρχαρίες κυνηγούν τα δελφίνια, στοχεύουν ιδιαίτερα τα πολύ νεαρά δελφίνια και τα άρρωστα ενήλικα δελφίνια, καθώς αυτά είναι τα πιο αδύναμα και ευάλωτα. Οι καρχαρίες είναι μεγάλοι θηρευτές δελφινιών σε ορισμένα μέρη του κόσμου, όπως στην κοινότητα της Σαρασότα στη Φλόριντα, όπου το ένα τρίτο των δελφινιών έχει ουλές από δαγκώματα καρχαριών, και δελφίνια που ζουν σε παράκτια ύδατα στην Αυστραλία.
Το κύριο πλεονέκτημα που έχουν τα δελφίνια απέναντι στις επιθέσεις καρχαριών είναι η ασφάλεια του αριθμού- ενώνονται σε ομάδες και υπερασπίζονται το ένα το άλλο από την επίθεση ενός καρχαρία κυνηγώντας και εμβολίζοντας τον. Τα δελφίνια είναι σε θέση να προστατεύουν τα ευάλωτα μέλη των ομάδων τους και των εκτεταμένων οικογενειών τους, όπως τα νεαρά δελφίνια και τα τραυματισμένα ή άρρωστα δελφίνια. Τα δελφίνια χρησιμοποιούν το ισχυρό ρύγχος τους ως ισχυρό όπλο για να εμβολίσουν τους καρχαρίες, στοχεύοντας στο μαλακό υπογάστριο και τα βράγχια τους για να προκαλέσουν τραυματισμούς.
Οι καρχαρίες αποτελούν μικρότερη απειλή για τα μεγαλύτερα μέλη της οικογένειας των δελφινιών. Πράγματι, οι όρκες είναι ο κορυφαίος θηρευτής στον ωκεανό και οι μικροί καρχαρίες αποτελούν στόχο για ορισμένους πληθυσμούς. Οι όρκες επιτίθενται και σκοτώνουν ακόμη και μεγάλους λευκούς καρχαρίες μόνο και μόνο για να φάνε το συκώτι τους, το οποίο αποτελεί πηγή τροφής υψηλής ενέργειας.
Γιατί οι ουρές των φαλαινών και των δελφινιών ανεβοκατεβαίνουν;
Σε αντίθεση με τα ψάρια, οι φάλαινες και τα δελφίνια εξελίχθηκαν από τετράποδα ζώα με άκρα κάτω από το σώμα τους, η σπονδυλική τους στήλη λυγίζει φυσιολογικά προς τα πάνω και προς τα κάτω και όχι από τη μια πλευρά στην άλλη. Αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο τα ουραία πτερύγιά τους είναι οριζόντια και όχι κάθετα όπως αυτά των ψαριών.
Το ουραίο πτερύγιο, ή πτερύγιο, χρησιμοποιείται για την προώθηση μέσα στο νερό. Αν και δεν έχουν πλέον οπίσθια άκρα, οι φάλαινες και τα δελφίνια εξακολουθούν να έχουν υποτυπώδη οστά της λεκάνης. Σε ορισμένα είδη αυτά χρησιμοποιούνται για τη στήριξη των αναπαραγωγικών οργάνων.
Οι ουρές ορισμένων φαλαινών, όπως οι καμπούρες, έχουν διακριτικά σημάδια που επιτρέπουν στους επιστήμονες να αναγνωρίζουν κάθε φάλαινα ξεχωριστά.
Άλλες χρήσεις της ουράς περιλαμβάνουν το περιστασιακό χτύπημά τους στην επιφάνεια του νερού ως μορφή επικοινωνίας ή για την αναισθητοποίηση θηραμάτων στην επιφάνεια ή κάτω από το νερό. Μια άλλη ασυνήθιστη δραστηριότητα που χρησιμοποιείται από είδη όπως οι νότιες δεξιές φάλαινες, είναι η “ιστιοπλοΐα με ουρά”, όπου η φάλαινα σηκώνει την ουρά της κάθετα από το νερό για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Τα θωρακικά πτερύγια (σε κάθε πλευρά) παρέχουν έλεγχο της κατεύθυνσης και το ραχιαίο πτερύγιο (σε όσα είδη διαθέτουν) παρέχει σταθερότητα κατά την κολύμβηση.
Πολλά άτομα ωστόσο έχουν καταγραφεί χωρίς “πλήρες σετ” πτερυγίων (πιθανόν ως αποτέλεσμα τυχαίας εμπλοκής σε αλιευτικά εργαλεία, χτυπήματος από την προπέλα σκάφους ή τυχερής διαφυγής από θηρευτή) και επομένως μπορούν μερικές φορές να προσαρμοστούν αρκετά καλά στην απώλεια μέρους ή ολόκληρου του πτερυγίου.
