Ο Χαρούλης, που θα δείτε στις παρακάτω φωτογραφίες, ήταν ένα αδέσποτο σκυλάκι που δεν ενοχλούσε κανέναν στον Διδυμότειχο.
Ένα γλυκό και άκακο πλασματάκι που προσπαθούσε να επιβιώσει στους αφιλόξενους δρόμους της πόλης. Ένα πλάσμα για το οποίο εμείς είμαστε υπεύθυνοι. Εμείς δημιουργούμε τα αδέσποτα. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Σύμφωνα με τους εθελοντές της ομάδας adespotakiadidimoteixou, αγαπούσε τους ανθρώπους. Είχε μόνο αγάπη να δώσει.
Τον άφησε να χαροπαλεύει με τον χειρότερο τρόπο
Και όμως κάποιος απάνθρωπος τον σκότωσε. Τον τάισε δηλητήριο και τον άφησε να πεθάνει με το χειρότερο τρόπο χαροπαλεύοντας σε κτηνιατρείο. Πόσο μίσος μπορεί να έχει ένας άνθρωπος μέσα του; Ατελείωτο.
Μια ακόμα θλιβερή ιστορία ενός άτυχου αδέσποτου που πλήρωσε με τη ζωή του την αγάπη που είχε προς τους ανθρώπους. Τη χαρά του να ζει ανάμεσά τους. Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται αμέτρητες φορές καθημερινά στη χώρα μας και κανείς αρμόδιος δεν κάνει κάτι. Κανείς δεν συγκινείται, δεν λέει τέρμα. Κανείς δεν αποφασίζει να κάνει κάτι πέρα από κάποιους εθελοντές. Λιγοστοί και αυτοί. Τι να κάνει; Αν δεν μπορεί να υιοθετήσει ένα αδέσποτο, ας μιλήσει όταν βλέπει ότι κάποιος το κακοποιεί. Και ας απαιτήσει από τους αρμόδιους τιμωρία.
Κανείς δεν ψάχνει τους θύτες και κανείς δεν μιλάει για να τους κατονομάσει. Παρόλο που σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά όταν είναι μικρή η κοινωνία, πολλοί γνωρίζουν. «Πού να μπλέξουν τώρα;» Πόσες φορές δεν ακούσαμε τη φράση αυτή. Πόσο εύκολα, για να μην μπλέξουμε δήθεν, γινόμαστε συνένοχοι. Γιατί η σιωπή είναι συνενοχή. Και πλήρης αδιαφορία.
Ο αδέσποτος Χαρούλης έφυγε για άλλους τόπους. Ευχόμαστε να είναι καλύτεροι. Να υπάρχει εκεί αγάπη και ενσυναίσθηση, δύο πράγματα που σπάνια πλέον τα βρίσκεις.
Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος σε όλα αυτά. Να βοηθήσουμε τα ζώα να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Και να υιοθετήσουμε ένα που έχει ανάγκη.
Γιατί ένα ζώο στο δρόμο, ακόμα και να φροντίζεται, κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή. Πρέπει να το σώσουμε. Να ανοίξουμε την πόρτα του σπιτιού μας και να του δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Όλοι δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία. Πόσο περισσότερο τα αθώα πλάσματα, τα θύματα της ανθρώπινης αναλγησίας και αδιαφορίας.
Τον Χαρούλη δεν θα τον ξαναδούν οι κάτοικοι εκεί να περνάει στο δρόμο, έτοιμος για χάδια. Κάποιοι φρόντισαν να «ξεμπερδέψουν» από την παρουσία του.
Οι εθελοντές των φιλοζωικών αλλά και οι μεμονωμένοι άνθρωποι που φροντίζουν ζώα είναι αδύνατον να τα σώσουν όλα, αδύνατον να κάνουν τα πάντα. Και κάθε φορά που χάνουν ένα, ειδικά με τέτοιον τρόπο, απελπίζονται.
Για αυτό πρέπει να βοηθήσουμε και εμείς. Να υιοθετήσουμε ένα πλάσμα από το δρόμο. Όποια ηλικία και να έχει, όποιο μέγεθος. Η πραγματική φιλοζωία δεν κοιτάει τέτοια πράγματα.
Το σίγουρο πάντως είναι ένα: Ο Χαρούλης δεν μας άξιζε. Δεν μας αξίζουν αυτά τα υπέροχα πλάσματα.
