Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Zώων θυμόμαστε την υπέροχη ανάρτηση που πριν από μερικά χρόνια είχε κάνει ο κτηνίατρος Δημήτρης Γιακεζόγλου. Σε αυτήν αποδεικνύεται περίτρανα, η επίδραση που έχουν τα κατοικίδια στους ανθρώπους και δη στα μικρά παιδιά:
“Γιατί τα σκυλιά ζουν λιγότερο από τους ανθρώπους??
Εδώ είναι η απάντηση (από έναν 9χρονο):
Ως κτηνίατρο, με κάλεσαν να εξετάσω έναν βαριά άρρωστο, 13χρονο ιρλανδικό ποιμενικό, που τον έλεγαν Belker.
Η οικογένεια του σκύλου, ο Ρον, η γυναίκα του Λίζα και ο μικρός τους γιος, Σέιν, ήταν πολύ δεμένοι με τον Belker και ήλπιζαν για ένα θαύμα.
Εξέτασα τον Belker και ανακάλυψα ότι πέθαινε από καρκίνο. Είπα στην οικογένεια ότι δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα για τον Belker, και προσφέρθηκα να κάνω τη διαδικασία της ευθανασίας στο σπίτι τους.
Την επόμενη μέρα, ένιωσα ενα οικείο συναίσθημα στο λαιμό μου όταν ο Belker ήταν περικυκλωμένος από την οικογένεια του. Ο Σέιν φαινόταν τόσο ήρεμος, που χάιδευε το σκυλί του για τελευταία φορά, και αναρωτιόμουν αν μπορούσε να καταλάβει τι επρόκειτο να συμβεί. Σε λίγα λεπτά, ο belker αποκοιμήθηκε ειρηνικά και δεν θα ξυπνουσε ποτέ ξανά.
Γιατί τα σκυλιά ζουν τόσο λίγο;
Το μικρό αγόρι φαινόταν να δέχεται τη μετάβαση χωρίς δυσκολία. Συζητούσαμε λοιπόν και αναρωτιόμασταν, γιατί η ζωη των σκύλων διαρκεί πολύ λιγότερο από των ανθρώπων. Απώτερος σκοπός ήταν να δώσω μια απάντηση για το θέμα, στα παιδιά της οικογένειας και να προσπαθήσω να τα καθησυχάσω.
Αυτό που είπε όμως ο μικρός Σέιν εκείνη τη στιγμή, με εξέπληξε. Δεν είχα ακούσει ποτέ πιο καθησυχαστική εξήγηση. Εκείνη τη στιγμή ο μικρός άλλαξε τον τρόπο μου, στο πώς βλέπω την ίδια τη ζωή.
Είπε: “Ερχόμαστε στον κόσμο για να μάθουμε να αγαπάμε τους άλλους και να είμαστε καλοί άνθρωποι σωστά; Ε λοιπόν, αφού τα σκυλιά έχουν ήδη γεννηθεί γνωρίζοντας πώς να τα κάνουν όλα αυτά, δεν χρειάζεται να μείνουν για όσο μένουμε εμείς στην ζωή”.
Το ηθικό δίδαγμα
Αν δούμε τον σκύλο, σαν έναν αληθινό δάσκαλό, θα μάθουμε πράγματα, όπως τα εξής:
•Όταν οι αγαπημένοι μας έρχονται σπίτι, πάντα θα πρέπει να τρέχουμε να τους υποδεχτούμε, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε πώς τα φέρνει η ζωή και αν θα ξανά έχουμε αυτή την ευκαιρία.
•Ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε την ευκαιρία να κάνουμε μια βόλτα, να γελάσουμε, να ξεχαστούμε..
• Πάντα πρέπει να ψάχνουμε ήρεμες στιγμές για φρέσκο αέρα και βολτες στην φύση.
• Πρέπει να τρέχουμε, να χορεύουμε και να παίζουμε καθημερινά, να αγκαλιάζουμε τους δικούς μας ανθρώπους, για να νιώθουμε άνθρωποι..
• Να αφήνουμε τους ανθρώπους να μας «αγγίζουν».
• Να αποφεύγουμε το ” δάγκωμα ” όταν μόνο ένα ” γρύλισμα ” ή ένα βλέμμα, θα ήταν αρκετό για να επιφέρει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα.
• Ακόμη και στις μέρες με πολλή κούραση πρέπει να πηγαίνουμε βολτες με τους δικους μας ανθρώπους, να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή, ακόμη και να ξαπλώνουμε στο γρασίδι και να κυλιομαστε σαν μικρά παιδιά.
• Και το πιο βασικό: όταν κάποιος θα έχει μια άσχημη μέρα, πρέπει να παραμένει σιωπηλός, να μην ξεσπάει στους δικούς του, λέγοντας πράγματα που έπειτα θα μετανιώσει, αλλά να προσπαθεί να εκτονώσει την πίεση μέσα από το χαμόγελο και τις ωραίες στιγμές, που μόνο το ίδιο μας το μυαλό μας στερεί..
Εδώ είναι λοιπόν το μυστικό της ευτυχίας που μας διδάσκουν καθημερινά τα σκυλιά μας, από την πρώτη κιόλας μέρα που ήρθαν στην ζωή.. χαμόγελο και αγάπη….χαρά και καλοσύνη.”
(Η αρχή του κειμένου και τα ονόματα στην ιστορία είναι από μεταφρασμένο κείμενο, με κάποιες παραλλαγές από εμένα για να δοθεί ορθά το μήνυμα που πρέπει. «Γιακεζογλου Δημητρης» )
