Η ιστορία της γάτας που ζει στον σταθμό του Ηλεκτρικού στο Ηράκλειο είναι μια αληθινή ιστορία που θα σας αγγίξει. Η μικρή αυτή γάτα μας θυμίζει τον Χάτσικο, τον πιστό σκύλο που περίμενε αδιάκοπα τον ιδιοκτήτη του για 14 χρόνια στον σταθμό. Από το 2013, η γάτα αυτή έχει καταφέρει να κλέψει τις καρδιές των επιβατών και του προσωπικού του σταθμού με το χαρακτήρα της και την αξιολάτρευτη παρουσία της. Με αυτόν τον τρόπο, μας υπενθυμίζει ότι οι ζώοι έχουν τη δική τους ιστορία και προσωπικότητα και μπορούν να αγαπηθούν όπως και οι άνθρωποι.
Η ιστορία της και η προσμονή
Πριν από μερικά χρόνια, στην καθημερινή μου διαδρομή προς τη δουλειά, περνούσα από έναν σταθμό του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου στο Ηράκλειο. Έχω το δικό μου ραντάρ εντοπισμού γατών, το οποίο έχει αρκετά μεγάλη εμβέλεια, και εντόπισα μια γάτα χελωνόξανθη να κοιμάται σε ένα πλαστικό θερμοκήπιο στην πλατφόρμα του σταθμού. Ντροπαλή και στοργική, δεν ήρθε από μόνη της κοντά μου, αλλά δεν έδειχνε να ενοχλείται από την παρουσία μεγάλου αριθμού ανθρώπων. Είχα καλή διάθεση που κάποιος έδειξε ενδιαφέρον και μου πρόσφερε το δικό μου μικρό σπιτάκι με μια κουβέρτα μέσα, αν και έξω υπήρχε πάντα ένα πιάτο γεμάτο φαγητό. Αυτό συνήθως δεν είναι κάτι καλό, ειδικά στο δρόμο για το σπίτι. Εν ολίγοις, η συνεργασία δεν λειτούργησε και σπάνια ανέβαινα τον λόφο, οπότε δεν περνούσα πια συχνά από εκεί ούτε σταματούσα σε αυτόν τον σταθμό. Μερικές φορές την είδα φευγαλέα ως επιβάτη στην αποβάθρα, αλλά ο καιρός πέρασε, άλλες γάτες μπήκαν στη ζωή μου και την ξέχασα για πολλά χρόνια.
Φαινόταν ένα υγιές, χαρούμενο γατάκι που μάλλον κάπως με συμπάθησε, αν κρίνω από τις ματιές που μου έριχνε μέσα από τα μισάνοιχτα βλέφαρά του.
Πίσω στο σήμερα, λίγα χρόνια αργότερα. Πάντα μου άρεσαν οι ασήμαντες πληροφορίες. Οτιδήποτε, οπουδήποτε, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να είναι χρήσιμο. Φυσικά, είναι λογικό να ακολουθώ τη σελίδα Χρήσιμες πληροφορίες της ημέρας στο Facebook.
Κάποιος εκεί δημοσίευσε ένα μικρό κείμενο με τον τίτλο “Ο Χάτσικο του Ηρακλείου”. Επρόκειτο για μια γάτα που ζει στο σταθμό εδώ και επτά χρόνια και πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να την υιοθετήσουν, αλλά εκείνη θέλει πάντα να επιστρέφει στο σταθμό. Στη φωτογραφία είναι η ίδια γάτα με το χελωνόχρωμο χρώμα. Δεν μπόρεσα να πάρω επιβεβαίωση από αυτόν, οπότε – αναρωτήθηκα τι να κάνω. Μέχρι τη στιγμή που διάβασα το Χάτσικο, δηλαδή μέχρι τη στιγμή που είχα ήδη φορέσει τα παπούτσια μου.
Όταν έφτασα, ήταν αργά το βράδυ, γύρω στις 11.00 το πρωί μιας καθημερινής ημέρας. Πήγα προς τα δεξιά και σύντομα βρήκα το πλαστικό καταφύγιο κάτω από το κάθισμα της πλατφόρμας. Η γάτα δεν φαινόταν πουθενά. Λίγο πιο πέρα στεκόταν μια γυναίκα με φθορίζον γιλέκο.
— Συγγνώμη, διάβασα για μια γατούλα που ζει εδώ επτά χρόνια. Εκεί είναι το σπιτάκι της. Την έχετε δει;
— Α, την Μπουμπού λες; Θα έχει πάει καμιά βόλτα.
Η Λαμπρινή, με το γλυκό χαμόγελό της, είναι μία από το προσωπικό του σταθμού που φροντίζει τον Bubu εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια. Όταν της εξήγησα γιατί την έψαχνα, συμφώνησε αμέσως. Την καλέσαμε στο τηλέφωνο, αλλά η Bubu δεν ήθελε να μας δεχτεί, οπότε αποφασίσαμε να κουβεντιάσουμε μαζί της για λίγα λεπτά. Δεν ήξερε ότι η υιοθεσία δεν είχε πραγματοποιηθεί, αλλά ένα πράγμα ήταν σίγουρο: η Bubu είχε κάνει τον Ηλεκτρικό Σταθμό το σπίτι της για τα επόμενα χρόνια. Έμαθα για την αγαπημένη της ασχολία – το κυνήγι αρουραίων με φακό (η πόλη και η πανίδα της). Το αγαπημένο της φαγητό είναι το κοτόπουλο ή η ψαροτροφή. Δεν της αρέσουν οι ξένοι και η κυρία Λαμπρινή φοβάται ότι είναι κακομαθημένη. Τα βράδια κρατάνε παρέα η μία στην άλλη και η Boo-Boo έχει μάθει να ξεχωρίζει από μακριά την οικογένειά της με τα φθορίζοντα γιλέκα.
Δεν ήθελα να την κρατώ απ’ τις δουλειές της, την ευχαρίστησα και πήγα μέχρι το σπιτάκι να το βγάλω μια φωτογραφία και να φύγω. Μέσα καθόταν σαν κυρία που είναι η φίλη μας, η Μπουμπού, που λες και τηλεμεταφέρθηκε. Την βρήκαν να χαλαρώνει στο σπιτάκι της, χωρίς να την έχει πάρει κανείς χαμπάρι. Κάτι συνηθισμένο για τις γάτες, που ξαφνικά μπλέκονται στα πόδια σου, ενώ μισό δευτερόλεπτο πριν βρίσκονταν στην άλλη άκρη κι εσύ, φαρδιά πλατιά στο πάτωμα, να αναρωτιέσαι πώς την έπαθες πάλι.
Κάθισα δίπλα για λίγο, φαινόταν ένα υγιές, χαρούμενο γατί που μάλλον κάπως με συμπάθησε, αν κρίνω από τα βλέμματα που μου έριχνε από τα μισάνοιχτα μάτια του. Δεν λένε πως όταν το κάνουν αυτό σε εμπιστεύονται;
Μετά από λίγο έφυγα και την άφησα στην ησυχία της.
Το επόμενο πρωί πήγαμε μια βόλτα από το Παγκράτι. Περπατήσαμε δίπλα από το Lexikopoleio, όπου υπάρχουν πάντα καλάθια και μαξιλάρια για τις γάτες του δρόμου. Στην είσοδο ένας κύριος μας χαμογέλασε. Χαιρετήσαμε αυτόν και τον σκύλο του, ένα χαρούμενο ασπρόμαυρο παιδάκι, και κατά τη διάρκεια της δεύτερης κουβέντας μας είπε ότι κάποια στιγμή στη ζωή του χρειαζόταν ένα σκύλο και ότι θα ήθελε να είχε ένα. Με αυτά τα λόγια, έφυγε από το σπίτι. Όταν επέστρεψε, βρήκε ένα κουτάβι στο κατώφλι του σπιτιού του. Τον ονόμασε Orbio επειδή η επιθυμία του είχε γίνει πραγματικότητα.
