Όταν οι άνθρωποι φεύγουν, η άγρια ζωή αναλαμβάνει δράση: 10 εγκαταλελειμμένα μέρη που ανακτήθηκαν από τη φύση

Το οχυρό Stack Rock Fort, Milforf Haven, Pembroke Stack Rock Fort, Milforf Haven, Pembrokeshire, Ουαλία, Ηνωμένο Βασίλειο

Το Stack Rock Fort, που κάποτε ήταν στρατιωτική τοποθεσία, στην Ουαλία, είναι πλέον εγκαταλελειμμένο και ανακτάται από τη φυτική ζωή και τα θαλάσσια πτηνά.

Η άγρια ζωή βρίσκεται υπό πρωτοφανή απειλή από την ανθρώπινη δραστηριότητα, αλλά η έρευνα δείχνει ότι αν δοθεί χώρος και χρόνος, ακόμη και είδη ζώων και φυτών που βρίσκονται στα πρόθυρα της εξαφάνισης μπορούν να ανακάμψουν.

Μερικές φορές, αυτή η ευκαιρία μπορεί να είναι τόσο απλή όσο το να αφήσει ο άνθρωπος ένα μέρος για να το ανακτήσει η φύση. Σε όλο τον κόσμο, από ερείπια ναών που έχουν κατακλυστεί από ρίζες δέντρων μέχρι πρώην εμπόλεμες ζώνες που σφύζουν από νέα οικοσυστήματα, υπάρχουν εντυπωσιακά παραδείγματα της φύσης που αποδεικνύουν ότι όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται, η άγρια ζωή έχει την ευκαιρία να μετακομίσει.

Ta Prohm, Καμπότζη

Αρχικά γνωστός ως Rajavihara (βασιλικός ναός), ο Ta Prohm χτίστηκε προς τιμήν της οικογένειας του βασιλιά Jayavarman VII.

Χρησιμοποιήθηκε ως σκηνικό στην ταινία «Lara Croft: Tomb Raider» της Angelina Jolie το 2001, ο ναός αυτός βρίσκεται ανατολικά του Angkor Thom, αρχαίας πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας των Χμερ.

Χτίστηκε στα τέλη του 12ου αιώνα ως βουδιστικό μοναστήρι και πανεπιστήμιο, πάνω από 12.500 άνθρωποι ζούσαν γύρω από το ναό και τον εξυπηρετούσαν, ενώ άλλοι 80.000 ζούσαν στα γειτονικά χωριά. Ο ναός και οι γύρω δασικές περιοχές εγκαταλείφθηκαν τρεις αιώνες αργότερα, όταν ο βασιλιάς μετέφερε την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας μακριά από το Άνγκορ.

Έκτοτε, ο ναός έχει μείνει σε μεγάλο βαθμό ανέγγιχτος, επιτρέποντας στα δέντρα να αναπτυχθούν σε όλο το συγκρότημα, με πιο διάσημα στο Instagram τα γιγαντιαία δέντρα συκιάς, μπανγιάν και καπόκ, οι ρίζες των οποίων περιβάλλουν τους τοίχους του ναού και δεσπόζουν πάνω από τους επισκέπτες.

Σύμφωνα με την παγκόσμια περιβαλλοντική ομάδα Wildlife Alliance, τα ζώα ευδοκιμούσαν στα δάση που περιβάλλουν την Άνγκορ πριν το υπερβολικό κυνήγι και το παράνομο εμπόριο τον περασμένο αιώνα μειώσουν σοβαρά τους πληθυσμούς, αφήνοντας πίσω μόνο μικρούς αριθμούς κοινών ειδών, όπως τα ελάφια muntjac, τα αγριογούρουνα και οι γάτες λεοπάρδαλη.

Houtouwan, νησί Shengshan, Κίνα

Κάποτε φιλοξενούσε πληθυσμό άνω των 3.000 κατοίκων, αλλά η απομακρυσμένη τοποθεσία του, πάνω από πέντε ώρες ταξίδι από την ηπειρωτική χώρα, καθιστούσε δύσκολη την πρόσβαση στην εκπαίδευση, τις θέσεις εργασίας και τα τρόφιμα. Οι άνθρωποι άρχισαν να μετακομίζουν τη δεκαετία του 1990 και μέχρι το 2002, το χωριό είχε εγκαταλειφθεί εντελώς.

Κάποτε ένα πολυσύχναστο ψαροχώρι, το Houtouwan στο νησί Shengshan, μέρος του αρχιπελάγους Zhoushan, μοιάζει τώρα με μια μετα-αποκαλυπτική πόλη-φάντασμα.

Οι δεκαετίες της αχρηστίας επέτρεψαν στη φύση να ανακτήσει τη γη, με πλούσια πράσινα αναρριχώμενα φυτά να καλύπτουν ό,τι είχε μείνει πίσω.

Σήμερα, το χωριό είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός, υποδεχόμενο πάνω από 90.000 επισκέπτες το 2021, σύμφωνα με τα τοπικά δελτία ειδήσεων.

Κοιλάδα Mangapurua, Νέα Ζηλανδία

Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, γη στην κοιλάδα Mangapurua στο Βόρειο Νησί της Νέας Ζηλανδίας, προσφέρθηκε σε στρατιώτες που επέστρεφαν από τη στρατιωτική τους θητεία. Ο οικισμός άνοιξε το 1919, στο απόγειό του, σχεδόν 40 στρατιώτες και οι οικογένειές τους προσπάθησαν να φτιάξουν μια ζωή στη γη.

Όμως, η απομόνωση της κοιλάδας και τα φτωχά καλλιεργήσιμα εδάφη σήμαιναν ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1940 εγκαταλείφθηκε εντελώς, επιτρέποντας στο δάσος να αναπτυχθεί ξανά και στα ντόπια ζώα να επιστρέψουν.

Τώρα, το μόνο που απομένει ως απόδειξη του οικισμού είναι η τσιμεντένια «Γέφυρα στο πουθενά» που δεν οδηγεί πουθενά εκτός από την άγρια φύση. Όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένων των σπιτιών, των αγροκτημάτων, των οχετών και του δρόμου Mangapurua, έχουν ανακτηθεί από το δάσος και αποτελούν μέρος του Εθνικού Πάρκου Whanganui.

Παλαιότερες προσπάθειες καλλιέργειας και κηπουρικής από στρατιώτες και τις οικογένειές τους είχαν ως αποτέλεσμα μεγάλο μέρος του δάσους στην κοιλάδα Mangapurua να είναι τώρα χορτάρι και βαλτότοπος, με μερικές οπωροφόρες και τριανταφυλλιές που αντικατοπτρίζουν μια περασμένη εποχή.

Ατμόπλοιο Yongala, Αυστραλία

Μετά από περισσότερο από έναν αιώνα στο βυθό της θάλασσας, το μεγαλύτερο και πιο άθικτο ναυάγιο της Αυστραλίας, το SS Yongala, έχει μετατραπεί σε οικοσύστημα, προσφέροντας βιότοπο σε μερικά από τα πιο υπέροχα είδη πανίδας του ωκεανού.

Το 1911, ένα χρόνο πριν από τον απόπλου του Τιτανικού, ο κυκλώνας Yasi βύθισε το SS Yongala στο θαλάσσιο πάρκο Great Barrier Reef, με αποτέλεσμα να χαθούν στη θάλασσα και οι 122 επιβάτες και το πλήρωμα. Ήταν μια από τις πιο τραγικές ναυτικές καταστροφές στην ιστορία της Αυστραλίας, και μετά από μια αρχική επταήμερη έρευνα που κατέληξε στο κενό, το πλοίο έμεινε ανεξερεύνητο μέχρι να εντοπιστεί το 1958.

Σήμερα, τα απομεινάρια του ναυαγίου μήκους 109 μέτρων είναι καλυμμένα με έντονα χρωματιστά κοράλλια και φιλοξενούν εκατοντάδες διαφορετικά είδη, από χελώνες καρέτα-καρέτα και μαρμάρινες σαλάτες μέχρι καρχαρίες-ταύρους και σμέρνες.

Ilha da Queimada Grande, Βραζιλία

Βρίσκεται στα ανοικτά των ακτών του Σάο Πάολο στη νοτιοανατολική Βραζιλία και είναι ένα νησί που περιβάλλεται από βράχους και καλύπτεται από χαμηλό τροπικό δάσος και λιβάδια. Αλλά αν νομίζετε ότι ακούγεται σαν ιδανικός προορισμός διακοπών, η τοπική άγρια ζωή μπορεί να σας αλλάξει γνώμη.

Αν και μικρό, το Ilha da Queimada Grande φιλοξενεί την υψηλότερη συγκέντρωση χρυσών φιδιών με λόγχη στον κόσμο, τα οποία υπολογίζονται σε περίπου 2.000, γεγονός που του χάρισε το παρατσούκλι «Νησί των Φιδιών». Εκτός από τα φίδια, η πανίδα του νησιού περιλαμβάνει νυχτερίδες, σαύρες, δύο περαστικά πουλιά, καθώς και τα πολλά μεταναστευτικά και θαλασσοπούλια, όπως το καφετί μπούφος, που επισκέπτονται το νησί.

Ο Marcio Martins, καθηγητής οικολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο, δήλωσε στο CNN ότι το νησί αποτελούσε κάποτε μέρος της υφαλοκρηπίδας της Βραζιλίας, αλλά η πτώση και η άνοδος της στάθμης της θάλασσας προκάλεσαν την πλήρη απομόνωσή του από το θαλασσινό νερό πριν από περίπου 11.000 χρόνια.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, το νησί κατοικούνταν από τρεις ή τέσσερις φρουρούς του φάρου και ναυτικούς, αλλά έχει εγκαταλειφθεί από τη δεκαετία του 1920.

Σήμερα, το νησί ανήκει στην κυβέρνηση της Βραζιλίας και αποτελεί προστατευόμενη περιοχή σχετικού οικολογικού ενδιαφέροντος. Για τη διατήρηση του οικοσυστήματός του και την προστασία των ανθρώπων, είναι παράνομη η επίσκεψη στο νησί χωρίς άδεια.

Έχοντας επισκεφθεί και μείνει στο νησί για έρευνα κατά τις δεκαετίες του ’90 και του 2000, ο Martins περιγράφει το νησί ως «βιολογικό θησαυρό».

Αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη, Κορέα

Εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου της Κορέας, η αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη (DMZ) μήκους 257 χιλιομέτρων που χωρίζει τη Βόρεια και τη Νότια Κορέα παραμένει μια no-man’s land.

Κάποτε ήταν κέντρο συγκρούσεων και εξακολουθεί να είναι γεμάτη από πρώην χωριά και στρατιωτικό υλικό, η έλλειψη ανθρώπινης παρέμβασης επέτρεψε στη γη να γίνει σιγά σιγά καταφύγιο άγριας ζωής.

Η περιοχή αποτελεί πλέον ένα ακμάζον σπίτι για πάνω από 6.000 είδη φυτών και ζώων. Από τα 267 απειλούμενα είδη της Κορέας, το 38% ζει στην DMZ, σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Οικολογίας. Σε αυτά περιλαμβάνονται η μογγολική σαύρα δρομέας, η οποία ζει κάτω από τους βράχους, οι βίδρες που κολυμπούν κατά μήκος του ποταμού που διασχίζει τη Βόρεια και τη Νότια Κορέα, τα απειλούμενα ελάφια και η πέστροφα Μαντζουρίας, η οποία έχει το μεγαλύτερο βιότοπό της εκεί.

Από το 2019, 11 ειρηνικά μονοπάτια πεζοπορίας, μήκους από 1 έως 5 χιλιομέτρων, έχουν ανοίξει κατά μήκος της DMZ ως ένας τρόπος για να «επιστρέψει η DMZ στους ανθρώπους». Όμως, παρά τις προσπάθειες για την εγκαθίδρυση της ειρήνης, οι σχέσεις μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας έχουν επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια.

Al Madam Village, ΗΑΕ

Όταν φαντάζεστε τη φύση να παίρνει τα ηνία, το πράσινο είναι πιθανότατα το πρώτο χρώμα που σκέφτεστε. Αλλά στο χωριό Al Madam, η φύση έρχεται σε κίτρινο χρώμα.

Σε απόσταση 70 χιλιομέτρων από την πόλη του Ντουμπάι, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Al Madam είναι μια μίνι πόλη-φάντασμα, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κάτι σαν τουριστικό αξιοθέατο.

Διαθέτοντας δύο σειρές επιπλωμένων σπιτιών και ένα κομψό τζαμί, η πόλη μοιάζει σαν να εγκαταλείφθηκε βιαστικά, αφήνοντας πίσω της οικισμούς που τώρα διεκδικούνται από την έρημο.

Αν και μεγάλο μέρος της ιστορίας της καλύπτεται από μυστήριο, σύμφωνα με αναφορές των μέσων ενημέρωσης το χωριό χτίστηκε τη δεκαετία του 1970 ως μέρος ενός δημόσιου προγράμματος στέγασης για τους Βεδουίνους, μια ομάδα αυτόχθονων αραβικών φυλών που ιστορικά κατοικούσαν σε περιοχές της ερήμου. Πριν εγκαταλειφθεί μόλις δύο δεκαετίες αργότερα, το χωριό φέρεται να φιλοξενούσε περίπου 100 άτομα.

Δεν υπάρχει οριστική απάντηση στο γιατί το χωριό εγκαταλείφθηκε, αλλά οι ερευνητές επισημαίνουν την άνοδο πόλεων όπως το Ντουμπάι και η Sharjah, όπου οι άνθρωποι πήγαν σε αναζήτηση καλύτερων ευκαιριών και ευκολότερων συνθηκών διαβίωσης.

Τώρα, τα κάποτε αγαπημένα κτίρια εξαφανίζονται σιγά σιγά κάτω από την ανελέητη άγρια φύση.

Φουκουσίμα, Ιαπωνία

Ο μεγάλος σεισμός της Ανατολικής Ιαπωνίας και το επακόλουθο τσουνάμι το 2011 προκάλεσαν τη δεύτερη χειρότερη πυρηνική καταστροφή στον κόσμο, στο εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας της Φουκουσίμα στη βόρεια Ιαπωνία.

Τις ημέρες που ακολούθησαν, η ιαπωνική κυβέρνηση δημιούργησε τη ζώνη αποκλεισμού της Φουκουσίμα μήκους 20 χιλιομέτρων (12,5 μιλίων) και περισσότεροι από 150.000 κάτοικοι αναγκάστηκαν να εκκενώσουν τα σπίτια τους. Έκτοτε, οι εντολές εκκένωσης αίρονται σταθερά και οι άνθρωποι ενθαρρύνονται να επιστρέψουν σε ορισμένες πόλεις και χωριά. Αλλά ορισμένες περιοχές παραμένουν εκτός ορίων για να ζήσουν οι άνθρωποι.

Ενώ μπορεί να φαντάζεστε ότι οι ζώνες πυρηνικών καταστροφών είναι ερημικές περιοχές χωρίς ζωή, οι έρευνες δείχνουν το αντίθετο. Ο James Beasley, καθηγητής δασολογίας και φυσικών πόρων στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια στις ΗΠΑ, δήλωσε σε ομιλία του στο TED το 2016 ότι υπήρχε μια «απίστευτη ποικιλομορφία ζώων» στη ζώνη αποκλεισμού, προσθέτοντας ότι ο πληθυσμός των αγριογούρουνων ήταν τόσο μεγάλος που «κατέστη αναγκαίο να ελεγχθούν οι πληθυσμοί τους σε τμήματα της ζώνης αποκλεισμού».

Άλλα ζώα που έχουν ευδοκιμήσει στην περιοχή είναι οι ιαπωνικοί μακάκοι, τα κοινά ρακούν σκυλιά, τα ιαπωνικά serow και οι κόκκινες αλεπούδες.

St Kilda, Σκωτία

Πάνω από 60 χιλιόμετρα δυτικά των Εξωτερικών Εβρίδων, στα ανοικτά των βορειοδυτικών ακτών της Σκωτίας, βρίσκεται το πιο απομακρυσμένο τμήμα των Βρετανικών Νήσων. Από γιγάντιους βράχους και εξαιρετικές θαλάσσιες στοίβες μέχρι καθαρά νερά και βυθισμένες σπηλιές, το νησιωτικό αρχιπέλαγος St Kilda αποτελεί μια εντυπωσιακή φυσική ομορφιά.

Εδώ και καιρό φιλοξενούσε έναν κυμαινόμενο πληθυσμό κατοίκων, το 1930, μετά από ελλείψεις τροφίμων, έλλειψη κατάλληλης πρόσβασης σε ιατρική περίθαλψη και μείωση του πληθυσμού, οι εναπομείναντες 36 κάτοικοι του νησιού ζήτησαν να μετεγκατασταθούν στην ηπειρωτική χώρα.

Χωρίς ανθρώπινη δραστηριότητα, το St. Kilda έχει γίνει ένα hotspot άγριας ζωής και ένα μέρος οικολογικού ενδιαφέροντος, που φιλοξενεί σχεδόν 1 εκατομμύριο θαλασσοπούλια, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλύτερης αποικίας του Ηνωμένου Βασιλείου από κουκουβάγιες του Ατλαντικού. Τα νησιά, που αποτελούνται από τα Hirta, Boreray, Dun και Soay, είναι πλέον καταφύγια άγριας ζωής, με καθεστώς Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Τα νησιά διαθέτουν επίσης ένα μοναδικό είδος κουνουπιού και ένα υποείδος ποντικιού που έχει διπλάσιο μέγεθος από το βρετανικό fieldmouse. Το νησί Boreray, και οι γύρω θαλάσσιοι βράχοι, φιλοξενούν τη μεγαλύτερη αποικία γλαρόνιας στον κόσμο, ενώ όλα τα πρόβατα Soay στον κόσμο προέρχονται από αυτά που βρίσκονται στο νησί Soay.

Φρούριο Stack Rock, Ουαλία

Στα ανοικτά των ακτών του Pembrokeshire, στη δυτική Ουαλία, βρίσκεται μια χρονοκάψουλα με τη μορφή ενός εγκαταλελειμμένου από καιρό νησιωτικού φρουρίου.

Χτισμένο τη δεκαετία του 1850 για να προστατεύσει από μια εισβολή από τη θάλασσα, το οχυρό Stack Rock αρχικά στέγαζε αρκετά πυροβόλα, στρατεύματα και αξιωματικούς, αλλά η χρήση του μειώθηκε με την πάροδο των ετών. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου επανδρώθηκε από μικρό αριθμό στρατιωτών και τελικά αφοπλίστηκε το 1929.

Από τότε που παρέμεινε ανέγγιχτο για σχεδόν 100 χρόνια, το φρούριο έχει σιγά σιγά ανακτηθεί από τη χλωρίδα και την πανίδα.

Ο νέος θεματοφύλακας του οχυρού, ο Νίκολας Μιούλερ, διευθυντής της εταιρείας κοινοτικού ενδιαφέροντος Anoniiem, η οποία αγόρασε το οχυρό και σχεδιάζει να το διατηρήσει ως «ζωντανό ερείπιο», δήλωσε στο CNN ότι εκεί φυτρώνουν φυτά φουντουκιάς, ενώ κοινά είναι και τα θαλασσοπούλια, συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον τριών τύπων γλάρων με πληθυσμούς μεταξύ 300 και 500 στο οχυρό ανά πάσα στιγμή.

Ο Mueller δήλωσε ότι στους τακτικούς επισκέπτες του φρουρίου περιλαμβάνονται και μερικές γκρίζες φώκιες. Μεγάλοι μαύροι κορμοράνοι έχουν δημιουργήσει μια αποικία στο φρούριο και συχνά μπορούν να εντοπιστούν να κάθονται με τα φτερά τους απλωμένα.