Έπειτα από το θάνατο της συζύγου του, ο Κόρεϊ απαλλάχθηκε από τη μοναξιά χάρη στην παρουσία ενός σκύλου, αλλά βρέθηκε στα 81 του χρόνια χωρίς χρήματα.
Ακολουθεί μια ωραία ιστορία για να μας φέρει πιο κοντά στο νέο έτος που μιλάει για έναν ηλικιωμένο κύριο που δεν είχε χρήματα για να αγοράσει φαγητό για τον εαυτό του και τον σκύλο του. Και τι είναι το ωραίο σε αυτό;
Διαβάστε την συγκινητική ιστορία του ηλικιωμένου άνδρα
Ο Κόρεϊ Φόστερ, έτσι λέγεται ο πρωταγωνιστής, 81 ετών, είναι πρόσφατα χήρος. Ζούσε σε συγκατοίκηση με τη σύζυγό του Μπρέντα και ο θάνατός της του είχε ραγίσει την καρδιά. Ήταν θλιμμένος, μπερδεμένος, μοναχικός.
Ωστόσο, ένα απόγευμα, επιστρέφοντας από το νεκροταφείο, είδε έναν ηλικιωμένο σκύλο πεσμένο στο έδαφος. Δεν ήξερε καν αν ήταν ζωντανός ή νεκρός, οπότε ψέκασα το πρόσωπό του με νερό: άνοιξε τα μάτια του, αλλά ήταν τόσο αδύναμος που δεν μπορούσε να σηκωθεί. Ο Corey πρόσεξε αμέσως ένα σημείωμα στο κολάρο του σκύλου: “Σε όποιον τον βρει, παρακαλώ να τον φροντίσει”, είχε ουσιαστικά εγκαταλειφθεί.
Στη συνέχεια τον πήρε και τον πήγε στον κτηνίατρο. Εκεί ο σκύλος έμεινε για δύο ημέρες, κανείς δεν ξέρει πόσο καιρό περιπλανιόταν χωρίς να τρώει ή να πίνει. Ο Corey ξόδεψε σχεδόν όλα τα χρήματα για να τον φροντίσει και αρνήθηκε να τον στείλει σε καταφύγιο.
Κάπως έτσι ξεκίνησε ένα νέο κομμάτι της ζωής του, αυτό με τον Ηρακλή, τον νέο του φίλο. Ο Corey δεν ένιωθε πια τόσο μόνος, έβγαινε έξω, ψώνιζε, μοιραζόταν. Αλλά, δυστυχώς, δεν ήταν ποτέ άνθρωπος με χρήματα, η Μπρέντα ήταν αυτή που σκεφτόταν τα οικονομικά του σπιτιού, ήταν πάντα σπάταλη.
Και γι’ αυτό, μετά από λίγο καιρό, βρέθηκε να ψάχνει χρήματα σε όλα τα σημεία του σπιτιού για να αγοράσει κάτι για εκείνον και τον σκύλο του.
Κάποια μέρα, στο σούπερ μάρκετ, αγόρασε φαγητό για τον Ηρακλή και φασόλια και λουκάνικο για εκείνον, αλλά όταν έφτασε στο ταμείο ο λογαριασμός ξεπερνούσε κατά πολύ αυτό που είχε στην τσέπη του.
O ταμίας ήταν αγενής και παραλίγο να τον πειράξει, ο λογαριασμός ήταν 20 δολάρια και αυτός είχε μόνο 12. Ο Κόρεϊ, με δάκρυα στα μάτια, άφηνε κάτω το φαγητό του και κρατούσε μόνο μια κονσέρβα για τον σκύλο, όταν κάποιος από πίσω φώναξε: “Εγώ θα πληρώσω”. Ο γέρος γύρισε και είδε ένα εντεκάχρονο αγόρι, το ίδιο που είχε παίξει με τον Ηρακλή στο πάρκο λίγες μέρες πριν.
Όταν ο Τομ, έτσι έλεγαν τον γενναιόδωρο νεαρό, αγόρασε όλα τα πράγματα που είχε στο καλάθι του ο Κόρεϊ. Με τα χρήματα που εξοικονόμησε αγόρασε άλλα είδη διατροφής και σκυλοτροφή.
Δεν ήξερε ο ηλικιωμένος πώς να τον ξεπληρώσει και ο Τομ του ζήτησε να πηγαίνει κάθε μέρα τον σκύλο στο πάρκο για να του επιτρέπει να παίζει μαζί του. Αυτή η κατάσταση έφερε πολλά πράγματα στο μυαλό του Κόρεϊ, συμπεριλαμβανομένης της σημασίας των χρημάτων, και έτσι αποφάσισε να πιάσει δουλειά ως ξυλουργός.
Η επόμενη μέρα, έξω από την πόρτα του, συνάντησε τις κόρες της γειτόνισσάς του, μιας ανύπαντρης μητέρας, που κλαίγοντας του είπαν ότι ήθελαν μια κούνια κήπου, αλλά η μητέρα τους δεν είχε χρήματα για να την αγοράσει. Ο Corey σκέφτηκε ότι ήταν η σειρά του να κάνει κάτι θετικό και γενναιόδωρο, οπότε τους έφτιαξε μια ωραία κούνια. Φυσικά δεν ήθελε χρήματα από τη μητέρα τους και τελικά ένιωσε και πάλι χρήσιμος και γενναιόδωρος. Το να μπορείς να κάνεις κάτι για τους άλλους χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα σίγουρα κάνει εμάς και τον κόσμο καλύτερο.
