Όταν ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσει τον πρώτο του σκύλο, την Gracie, ο Douglas Korn κράτησε μια υπόσχεση που της έδωσε. Είχε δώσει αυτή την υπόσχεση εννέα χρόνια νωρίτερα, αφού την υιοθέτησε από την Human Society.
Ο Douglas μοιράστηκε την ιστορία του και άγγιξε βαθιά τις καρδιές μας.
Ακολουθεί η ιστορία τους…
“Σήμερα αποχαιρέτησα τον σκύλο μου.
Ήταν πολύ νωρίς, ο λόγος δεν ήταν δίκαιος, αλλά θα κρατούσα την υπόσχεση που της έδωσα πριν από καιρό, ότι η φωνή μου θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα άκουγε και το τρυφερό μου χαμόγελο θα ήταν το τελευταίο θέαμα που θα έβλεπε. Όπως ήταν όταν ξεκίνησε το ταξίδι μας, μόνο οι δυο μας, έτσι τελείωσε με τον ίδιο τρόπο.
Ο καρκίνος είναι χάλια- περισσότερο όταν αυτός που τον έχει δεν μπορεί να σου πει πού ή πόσο πονάει. Εμφανίστηκε κυριολεκτικά από το πουθενά, ένα μικρό εξόγκωμα στη γέφυρα της μύτης της και συνέχισε να μεγαλώνει- γρήγορα. Δεν υπήρχε καμία πιθανότητα για μια θαυματουργή ύφεση, καμία χειρουργική επέμβαση, ακτινοβολία, φάρμακο ή προσευχή δεν θα το εξαφάνιζε.
Η απόφαση να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και να το αφαιρέσει δεν ήταν μια προσπάθεια να τη θεραπεύσω- απλώς να παρατείνω τη ζωή της αρκετά ώστε να την περιλούσω με στοργή και ευγνωμοσύνη για όλη την αγάπη που είχε δείξει στην οικογένειά μου όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν τα καλύτερα 2.000 δολάρια που ξόδεψα ποτέ, και το δώρο να μοιραστώ λίγο περισσότερο ποιοτικό χρόνο μαζί της ήταν τελικά ανεκτίμητο.
Ζούσε με τη μαμά μου τα τελευταία 4 χρόνια- ο δεσμός που είχε δημιουργήσει ο σκύλος της και ο δικός μου ήταν πανέμορφος, και η απόφαση να τους αφήσω να μείνουν μαζί ήταν μια γρήγορη και εύκολη απόφαση όταν μετακόμισα στο διαμέρισμά μου, αλλά θεωρούσα και θα θεωρώ πάντα την Gracie σκύλο μου.
Ο πρώτος μου σκύλος.
Η μαμά μου τηλεφώνησε για να με ενημερώσει ότι η Gracie δεν ήταν ο εαυτός της σήμερα. “Νομίζω ότι ήρθε η ώρα” ήταν το μόνο που θυμάμαι από τη συζήτηση.
Το εξόγκωμα κάτω από το αριστερό της μάτι μεγάλωνε σταθερά- ο όγκος επέστρεφε γρήγορα και η καθημερινή αξιολόγηση της υγείας της ήταν το κυρίαρχο θέμα πολλών τηλεφωνημάτων κάθε μέρα. Είπε ότι αν ήμουν απασχολημένος με τη δουλειά θα την πήγαινε στον κτηνίατρο, αλλά δεν ήθελα να τελειώσουν έτσι τα πράγματα για εμάς.
Η μαμά είχε περάσει τις τελευταίες 4 εβδομάδες κακομαθαίνοντάς την με παιχνίδια και λιχουδιές κάθε είδους. Η πίτσα του Donato, το Olive Garden, τα Frosty’s από τα Wendy’s… σίγουρα ένα από τα αγαπημένα της, και η ατελείωτη σακούλα με λιχουδιές για σκύλους… όλα βοηθούσαν στο να προσθέσει τουλάχιστον 10 κιλά στο όχι πια τόσο γυναικείο σώμα της.
Τα στεροειδή που έπαιρνε πιθανότατα βοήθησαν στο να προσθέσει λίγο πάχος και την ελαφρώς πρησμένη όψη που είχε, αλλά εξακολουθούσε να μοιάζει με το ίδιο σκυλάκι που έψαχνα απεγνωσμένα και υιοθέτησα από την Ανθρωπιστική Εταιρεία πριν από 9 χρόνια.
Τηλεφώνησα νωρίτερα και ενημέρωσα τη μαμά ότι θα ήμουν εκεί σε 20 λεπτά, ώστε να έχει λίγο χρόνο μόνη της για να την αποχαιρετήσει όπως ήθελε. Σταμάτησα στην κλινική για να τακτοποιήσω όλες τις τυπικές διαδικασίες πριν την κατεβάσω. Τότε ήταν που άρχισε να βγαίνει η πραγματική συγκίνηση για αυτό που έπρεπε να κάνω. Έβαζα τον σκύλο μου να κοιμηθεί και ο μηχανισμός απλά ενεργοποιήθηκε. Ξεπεράστε το με κάποιο τρόπο και κρατήστε την υπόσχεσή σας.
Η αλληλεπίδραση στο σπίτι της μαμάς ήταν σύντομη- έδωσα στα σκυλιά μια τελευταία στιγμή μαζί, χωρίς κανένα από τα δύο να συνειδητοποιεί ότι θα ήταν η τελευταία του, και γρήγορα την οδήγησα στη θέση του συνοδηγού του αυτοκινήτου. Απλώς καθόταν εκεί και με κοίταζε καθώς οδηγούσα προς το πάρκο.
Νομίζω ότι το ήξερε- ίσως το βλέμμα που είχε στο πρόσωπό μου ήταν ο τρόπος της να μου δώσει να καταλάβω ότι πονούσε και ότι ήθελε να τελειώσει.
Δεν την ένοιαζε να βγάλει το κεφάλι της έξω από το παράθυρο και να αφήσει τον άνεμο να φυσήξει στο πρόσωπό της, δεν αποσπάστηκε από τα άλλα αυτοκίνητα, τους ανθρώπους ή ακόμα και τα άλλα σκυλιά που περνούσαμε στο δρόμο. Με κοίταζε όλη την ώρα και στη συνέχεια ξάπλωσε στο κάθισμα για να της χαϊδέψω απαλά το κεφάλι.
Ήθελα να περπατήσω μαζί της άλλη μια φορά, όπως κάναμε πολλές φορές την ημέρα όταν ζούσα σε ένα μικρό διαμέρισμα και δεν είχαμε αυλή για να περιφέρεται. Αυτό ήταν το καθημερινό μας τελετουργικό και ήθελα να το ζήσω μαζί της για τελευταία φορά. Να ξαπλώσω στο γρασίδι, να πετάξω μια μπάλα, να περπατήσω με το λουρί, να της πω ειρηνικά και ειλικρινά πόσο πολύ την αγαπούσα και πόσο λυπόμουν που ήμουν τόσο απών από τη ζωή της τα τελευταία χρόνια. Κάτι χαρούμενο να κρατήσω, όταν έρθει η ώρα να ανακαλέσω ιστορίες και αναμνήσεις της.
Δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον για μια μπάλα. Με άφησε να ξαπλώσω στο γρασίδι και να την αγκαλιάσω χωρίς αντίσταση. Δεν κουνιόταν για να ελευθερωθεί και να φύγει για να παίξει- η ενέργεια είχε χαθεί και παρέμενε μόνο η αναγνώριση της παρουσίας μου εκεί.
Κάθισε ακίνητη για μερικές τελευταίες φωτογραφίες- πόζαρε, σαν να ήξερε πόσο σημαντικό ήταν για μένα να αποτυπώσω τις τελευταίες στιγμές που είχαμε μαζί. Μου παραχώρησε μια τελευταία βόλτα στο πάρκο, γνωρίζοντας πολύ καλά από τη δύσκολη αναπνοή της ότι το έκανε μόνο για μένα- ίσως ένα τελευταίο δώρο της για να βοηθήσει να απαλύνει τον πόνο μου σε αντάλλαγμα. Έκλαιγα καθώς τη συνόδευα πίσω στο αυτοκίνητο.
“Ο σκύλος μου Gracie με παρακολουθεί ενώ κάνουμε την τελευταία μας βόλτα στο πάρκο μαζί- δεν έβγαλε ποτέ τα μάτια της από πάνω μου καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Μπορείτε να δείτε πόσο πρησμένο και πρησμένο είναι το πρόσωπό της κάτω από το αριστερό της μάτι και κατά μήκος της μύτης, όπου ο όγκος ξαναβγήκε. Ήταν ένα πολύ γλυκό κορίτσι”.
Το να βλέπεις κάποιον να αποχαιρετά ένα κατοικίδιο ζώο δεν μπορεί να είναι κάτι εύκολο για κανέναν και είμαι ευγνώμων που βρήκα μια κλινική και έναν κτηνίατρο που εκτιμούν την αγάπη των ζώων όσο και εγώ. Μου έδωσαν λίγο χρόνο ησυχίας σε ένα ιδιωτικό δωμάτιο για να πω αντίο, αλλά η Gracie και εγώ το είχαμε ήδη ξεπεράσει αυτό εδώ και καιρό. Νομίζω ότι ήταν έτοιμη να ξεκουραστεί.
Δεν υπήρξε καμία αντίσταση, κανένα γάβγισμα ή προσπάθεια να κατέβει από το τραπέζι. Έβλεπε το πρόσωπό μου όλη την ώρα και τα μάτια της δεν άφηναν ποτέ τα δικά μου. Υπήρχε ένα βλέμμα γαλήνης- το έβλεπα στο βλέμμα της και πιστεύω ότι ήταν ευγνώμων που ήμουν εκεί για να την αποχαιρετήσω.
Κράτησα το όμορφο προσωπάκι της στα χέρια μου και χάιδεψα απαλά και τα δύο της αυτιά. Έβαλε μια πατούσα στο μπράτσο μου και μου έγλειψε το πρόσωπο μια τελευταία φορά πριν ναρκωθεί. Είδα τον ύπνο να την κατακλύζει και έκλεισα τα μάτια της αφού φίλησα τη μύτη της για τελευταία φορά. Το χέρι μου ακουμπούσε στο στήθος της μέχρι που ένιωσα την τελευταία της ανάσα και ήξερα ότι είχε φύγει.
Τύλιξα το σώμα της στο πάπλωμα με τα μπαλώματα που μου έφτιαξε η μαμά μου όταν ήμουν 5 ετών.
Στα πρώτα χρόνια της κοινής μας ζωής, πριν γνωρίσω πραγματική επιτυχία στην επιχείρησή μου, αυτό το ίδιο πάπλωμα με κρατούσε ζεστό στο κρεβάτι, όταν δεν μπορούσα να αντέξω τίποτα περισσότερο. Κοιμόταν πάνω του κάθε βράδυ μαζί μου και ήταν τόσο δικό της όσο και δικό μου. Ήταν σωστό να βρει εκεί την τελευταία της ανάπαυση.
Έπρεπε να την πάω πίσω στο σπίτι της μαμάς μου, ώστε ο σκύλος της να ξέρει ότι έφυγε. Ο Shadow καθόταν δίπλα στην πόρτα και έκλαιγε κάθε φορά που έπαιρνα την Grace μακριά από το σπίτι, και ήξερα ότι δεν θα ηρεμούσε αν δεν ήξερε πού πήγε. Την έφερα στο σπίτι και την ξάπλωσα στον καναπέ και την ξετύλιξα προσεκτικά από την κουβέρτα.
Ο Shadow είχε μια πολύ χαμένη και αποπροσανατολισμένη συμπεριφορά καθώς η φίλη του βρισκόταν άψυχη μπροστά του. Της έγλειψε το πρόσωπο, καθαρίζοντάς την όπως έκανε πάντα, μύρισε όλο της το σώμα με την ελπίδα να βρει κάποια ανταπόκριση σε αντάλλαγμα, αλλά καμία δεν ερχόταν.
Πήγε στο κρεβάτι του και ξάπλωσε- έκλαιγε πάντα ελαφρά, αναγνωρίζοντας αυτό που ήθελα να ξέρει. Και η καρδιά του θα πονάει για πολύ καιρό. Απομακρύνθηκα από τον καναπέ για να τον χαϊδέψω, ώστε η μαμά να αποχαιρετήσει το κοριτσάκι μας- άκουσα την κάμερα στο τηλέφωνό της να κάνει δύο φορές κλικ και εκείνη χάιδεψε απαλά, με αγάπη το κεφάλι της μέσα σε μια σταθερή ροή δακρύων.
Είχε αποφασιστεί εδώ και καιρό ότι θα αποτεφρωνόταν- όπως είναι η παράδοση με όλα τα κατοικίδια της οικογένειάς μας. Την πήγα πίσω στην κλινική και την έβαλα απαλά στο τραπέζι, της αφαίρεσα το κολάρο και άφησα ένα από τα παιχνίδια της με την παράκληση να συμπεριληφθεί στη σορό της. Το είδος που τσίριζε, το οποίο τόσο συχνά έβρισκα ενοχλητικό αλλά τόσο οδυνηρά επιθυμούσα να ακούσω για τελευταία φορά.
Οι στάχτες της θα σφραγιστούν σε ένα κουτί με μια φωτογραφία συνημμένη για πολλές αναμνήσεις που θα ανακαλέσουμε αργότερα. Τη φίλησα για τελευταία φορά στο πρόσωπό της, της είπα ευχαριστώ για τα χρόνια αγάπης που μου πρόσφερε και αγκάλιασα το πρόσωπό της- νιώθοντας την υγρασία του προσώπου της από τα δικά μου δάκρυα, και είπα ένα τελευταίο αντίο.
Κράτησα την υπόσχεσή μου. Συνεχίζω να κλαίω”.
Το παρόν πόνημα καθώς και όλα τα άρθρα του ιστότοπου αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του petkeepers.gr! Απαγορεύεται ρητά οποιαδήποτε αναδημοσίευση τους δίχως ενεργό σύνδεσμο παραπομπής(ενεργή πηγή) και συνεπάγεται τις αντίστοιχες νομικές κυρώσεις.
