Η ακράτεια ούρων σε σκύλους και γάτες είναι η ακούσια ούρηση. Τα κατοικίδια μπορεί να έχουν ακράτεια ούρων για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Αυτοί οι λόγοι μπορεί να περιλαμβάνουν την ουροδόχο κύστη, την ουρήθρα που είναι ο σωλήνας από την ουροδόχο κύστη προς τα έξω ή η ακράτεια μπορεί να προκληθεί από ανωμαλίες στα μέρη του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού που ελέγχουν τη λειτουργία της ουροδόχου κύστης.
Η ακράτεια ούρων είναι ένα κοινό πρόβλημα που επηρεάζει έως και το 20% των στειρωμένων θηλυκών σκύλων και το 30% αυτών που ζυγίζουν περισσότερο από 20 κιλά. Στους περισσότερους από αυτούς τους ασθενείς εμφανίζεται εντός 3 ετών από τη στείρωση, αν και σε πολλούς μπορεί να μην γίνει σημαντικό πρόβλημα μέχρι αργότερα στη ζωή, όταν μπορεί να περιπλέκεται από ασθένειες που αυξάνουν την πρόσληψη νερού και την παραγωγή ούρων. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για την ακράτεια ούρων, συμπεριλαμβανομένης της ουρητήριας έκτοπης και της υπερρεφλεξίας του εξωστήρα (υπερ-ενεργή ουροδόχος κύστη), αλλά ο πιο συνηθισμένος στον σκύλο είναι η ανικανότητα του μηχανισμού σφιγκτήρα ουρήθρας (USMI).
Ακράτεια ούρων μετά τη στείρωση
Η ακράτεια ούρων σε σκύλους και γάτες που αποκρίνεται στην ορμόνη εμφανίζεται σε στειρωμένους σκύλους και των δύο φύλων και περιστασιακά σε θηλυκές γάτες που στειρώνονται αλλά εμφανίζεται συχνότερα σε θηλυκά σκυλιά. Το κατοικίδιο μπορεί να ουρήσει κανονικά, αλλά διαρρέουν ούρα ενώ ξεκουράζονται. Η φυσική εξέταση και οι εξετάσεις αίματος και ούρων είναι συνήθως φυσιολογικές σε αυτά τα κατοικίδια. Η ακράτεια που αποκρίνεται στην ορμόνη μπορεί να συμβεί μήνες έως χρόνια μετά το στειρωμένο κατοικίδιο.
Υπάρχει πολλή συζήτηση σχετικά με το ρόλο της στείρωσης στον κίνδυνο ακράτειας ούρων. Ενώ η ένωση δεν είναι πλέον σε συζήτηση, η σχέση του χρονισμού της διαδικασίας με την ακράτεια είναι αμφιλεγόμενη. Αρκετές μελέτες έχουν υπονοήσει μειωμένο κίνδυνο ακράτειας ούρων εάν γίνει στείρωση πριν από τον πρώτο οίστρο. Μια πρόσφατη ελεγχόμενη υπόθεση μελέτη για 202 σκύλους ακράτειας ούρων δεν έδειξε συσχέτιση της ακράτειας ούρων με πρώιμη (3-6 μήνες) στείρωση. Ωστόσο, μια μελέτη δείχνει ότι τα σκυλιά που έχουν στειρωθεί πριν από την ηλικία των 3 μηνών ενδέχεται να έχουν διπλάσιο κίνδυνο εμφάνισης ακράτειας ούρων πριν να είναι 6 ετών. Αυτές οι μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι έως και το 75% των θηλυκών σκύλων που θα εμφανίσουν ακράτεια ούρων θα το πράξουν εντός 3 έως 5 ετών από τη στείρωση. Με βάση τις τρέχουσες πληροφορίες, φαίνεται ότι η στείρωση μετά την ηλικία των 3 μηνών και πριν από το πρώτο οίστρο μπορεί να σχετίζεται λιγότερο με την ανάπτυξη της ακράτειας ούρων. Ωστόσο, αυτό δεν αποτρέπει εντελώς την εμφάνισή της.
Γιατί συμβαίνει η ακράτεια ούρων;
Η σχέση της ορμονικής κατάστασης με την ακράτεια έχει αναγνωριστεί από καιρό. Οι υποδοχείς οιστρογόνου βρίσκονται στο βλεννογόνο της ουρήθρας, στα αγγεία και στους λείους και ραβδωτούς μύες της ουρήθρας. Οι υποστηρικτικοί σύνδεσμοι και τα κολπικά τοιχώματα έχουν επίσης υποδοχείς οιστρογόνων. Το οιστρογόνο φαίνεται να έχει τροφική επίδραση σε όλες αυτές τις περιοχές. Τα μειωμένα επίπεδα οιστρογόνων σχετίζονται με την απώλεια του ουρηθρικού μυϊκού τόνου, την ουρηθρική αγγειακή ατροφία και τις μειωμένες αδενικές εκκρίσεις, επηρεάζοντας σημαντικά συστατικά του μηχανισμού της ηπειρωτικής. Αναμένεται ότι τα μειωμένα επίπεδα οιστρογόνων είναι ένας παράγοντας στην ανάπτυξη της ακράτειας σε σκύλους. Ωστόσο, η έλλειψη κλινικά αναγνωρισμένης ακράτειας σε μη στειρωμένο θηλυκό δείχνει έναν πιο περίπλοκο μηχανισμό από την απλή έλλειψη τροφικής δράσης. Ορισμένα στοιχεία δείχνουν ότι η ταυτόχρονη αύξηση της ωχρινοτρόπου ορμόνης (LH) και της ορμόνης διέγερσης των ωοθυλακίων (FSH) που σχετίζεται με τα οιστρογόνα (και την τεστοστερόνη στους άνδρες μετά τη στείρωση) μπορεί επίσης να παίξει ρόλο στην ανάπτυξη της ακράτειας σε σκύλους, αν και ο μηχανισμός έχει ακόμη να καθοριστεί.
Καθώς τα κατοικίδια ζώα γερνούν μπορεί να εμφανίσουν ακράτεια ούρων. Αυτό μπορεί να οφείλεται στην αποδυνάμωση των μυών που συγκρατούν τα ούρα στην ουροδόχο κύστη. Υπάρχουν πολλές ασθένειες που μπορούν να προκαλέσουν ένα κατοικίδιο να δημιουργήσει περισσότερα ούρα από το κανονικό (πολυουρία) και πολλές από αυτές εμφανίζονται σε μεγαλύτερα κατοικίδια ζώα. Εάν ένα κατοικίδιο ζώο έχει μία από αυτές τις ασθένειες και συχνά έχει πλήρη ουροδόχο κύστη, η πλήρης κύστη μπορεί να σπρώξει ενάντια στον εξασθενημένο σφιγκτήρα και να προκαλέσει ακράτεια. Τα μεγαλύτερα κατοικίδια ζώα μπορούν επίσης να αναπτύξουν ακράτεια και απλά να μην γνωρίζουν ότι στάζουν στα ούρα.
Η ακράτεια ούρων σε σκύλους και γάτες μπορεί επίσης να συγχέεται με την υποτακτική ούρηση. Η υποτακτική ούρηση συμβαίνει όταν ένας σκύλος ενεργεί υποτακτικά σε ένα άτομο ή σε έναν άλλο σκύλο. Η υποτακτική ούρηση εμφανίζεται συχνότερα σε νεαρά ζώα. Ο σκύλος κυλά συνήθως στην πλάτη του και ουρεί. Αυτά τα σκυλιά μπορούν επίσης να ουρούν κανονικά.
Τα νεαρά ζώα μπορεί να έχουν γενετικό ελάττωμα που προκαλεί ακράτεια ούρων. Το πιο συνηθισμένο γενετικό ελάττωμα που προκαλεί ακράτεια σε νεαρά σκυλιά είναι ο εκτοπικός ουρητήρας. Οι ουρητήρες μεταφέρουν ούρα από τα νεφρά στην ουροδόχο κύστη. Εάν ο ένας ή και οι δύο ουρητήρες παρακάμπτουν την ουροδόχο κύστη και συνδέονται με μια ανώμαλη θέση, όπως η ουρήθρα ή ο κόλπος, το κουτάβι μπορεί να έχει ακράτεια ούρων. Τα Σιβηρικά Huskies επηρεάζονται συχνότερα. Άλλες φυλές που έχουν μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης αυτού του γενετικού ελαττώματος περιλαμβάνουν:
- Miniature Poodle
- Labrador Retriever
- Collie
- Welsh Corgi
- Wire-haired Fox Terrier
- West Highland White Terrier
Τα θηλυκά σκυλιά επηρεάζονται συχνότερα. Εάν μόνο ένας ουρητήρας είναι ανώμαλος, ο σκύλος θα στάζει ούρα αλλά μπορεί επίσης να ουρήσει κανονικά. Εάν επηρεαστούν και οι δύο ουρητήρες, τότε το κουτάβι θα στάζει μόνο τα ούρα και δεν μπορεί να περάσει τα ούρα κανονικά.
Για τη διάγνωση αυτής της κατάστασης πραγματοποιείται συνήθως μια μελέτη σκιαγραφικού της ουροδόχου κύστης. Μερικές φορές το ανώμαλο άνοιγμα στον κόλπο μπορεί να παρατηρηθεί κατά τη διάρκεια μιας προσεκτικής εξέτασης υπό αναισθησία χρησιμοποιώντας ειδικό εξοπλισμό.
Τα περισσότερα κουτάβια με έκτοπο ουρητήρα έχουν επίσης λοίμωξη της ουροδόχου κύστης που θα βελτιωθεί με αντιβιοτικά, αλλά η λοίμωξη θα επανέλθει έως ότου διορθωθεί το πρόβλημα.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο ουρητήρας μπορεί να μετακινηθεί χειρουργικά πίσω στην κανονική θέση της ουροδόχου κύστης και η ακράτεια μπορεί να υποχωρήσει. Σε άλλες περιπτώσεις, η μακροχρόνια λοίμωξη του νεφρού μπορεί να έχει βλάψει τον νεφρό που απαιτεί την αφαίρεση ενός νεφρού. Σε άλλες περιπτώσεις, η ανωμαλία του ουρητήρα μπορεί να διορθωθεί, αλλά το κατοικίδιο παραμένει με ακράτεια, πιθανώς λόγω της παρουσίας άλλων γενετικών ανωμαλιών στο ουροποιητικό σύστημα.
Άλλοι παράγοντες που αξιολογούνται για τον κίνδυνο ακράτειας ούρων είναι η φυλή, το σωματικό βάρος και η ουρά. Μεταξύ των φυλών που βρέθηκαν να διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο για ακράτεια ούρων είναι τα παλιά αγγλικά τσοπανόσκυλα, τα Doberman, οι γερμανικοί ποιμενικοί σκύλοι, τα μπόξερ, οι Weimaraners, τα Rottweilers και τα Ιρλανδικά Σέττερ. Είναι ενδιαφέρον ότι, από τις φυλές που αξιολογήθηκαν, οι ανακτήτες του Λαμπραντόρ φάνηκαν να έχουν μειωμένο κίνδυνο ακράτειας, ιδίως μεταξύ σκύλων μεγάλων φυλών. Τα σκυλιά μεγάλων και γιγάντιων φυλών και τα σκυλιά βάρους άνω των 20 κιλών βρέθηκαν να έχουν σημαντικά αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης ακράτειας, ενώ τα σκυλιά μικρής φυλής έχουν μειωμένο κίνδυνο. Η αγκύρωση της ουράς έχει υποψιαστεί ότι συμβάλλει στην έναρξη της ακράτειας, καθώς οι μύες που συνδέονται με τη βάση της ουράς, όπως ο ανελκυστήρας και ο μυς του κόκκυγα, συχνά εμπλέκονται στην ανάπτυξη της διαταραχής στις θηλυκές. Ωστόσο, καμία μελέτη δεν μπόρεσε να συσχετίσει άμεσα την αγκύρωση της ουράς με την ακράτεια. Σημειώνεται ότι μεταξύ των φυλών με αυξημένο κίνδυνο ακράτειας, η πρόσδεση ουράς είναι συχνή. Ωστόσο, πολλά θηλυκά ελλιμενίζονται ως νεογέννητα και αναπτύσσουν τη διαταραχή μόνο αφού στειρωθούν, μερικές φορές ως ηλικιωμένοι ενήλικες.
Η εσοχή/το νεανικό αιδοίο έχει συσχετιστεί με ακράτεια ούρων λόγω κατακράτησης ούρων στον κολπικό προθάλαμο από υπερβολικές περιβλεφικές πτυχές του δέρματος. Σε μια μελέτη, η ακράτεια ούρων επιλύθηκε σε 6/19 (31%) σκύλους με ακράτεια ούρων που υποβλήθηκαν σε διορθωτική αιδοιοπλαστική και βελτιώθηκε με την προσθήκη ιατρικής θεραπείας σε επιπλέον 9 (47%) σκύλους. Δεδομένου ότι κανένας από αυτούς τους σκύλους δεν είχε δείξει βελτίωση με την ιατρική θεραπεία πριν από τη χειρουργική επέμβαση, μπορεί να υποτεθεί ότι η μη φυσιολογική διαμόρφωση του αιδοίου ήταν ένας παράγοντας που συνέβαλε στην ακράτεια.
Μια μόλυνση της ουροδόχου κύστης μπορεί να προκαλέσει είτε έντονη ώθηση ούρησης είτε εάν η μόλυνση της ουροδόχου κύστης είναι μακροχρόνια, μπορεί να προκαλέσει ουλές της ουροδόχου κύστης που την εμποδίζουν να τεντωθεί για να συγκρατήσει τα ούρα. Σε αυτήν την περίπτωση το κατοικίδιο συνήθως δεν έχει πραγματικά ακράτεια στο ότι ξέρουν ότι ουρούν, αλλά έχουν τόσο έντονη επιθυμία να αδειάσουν την ουροδόχο κύστη τους που μπορεί να ουρήσει σε μη φυσιολογικές τοποθεσίες ή να ουρήσει πολύ συχνά. Είναι σύνηθες να αξιολογούνται τα κατοικίδια με ακράτεια για την παρουσία λοίμωξης της ουροδόχου κύστης.
Τα κατοικίδια με μερική απόφραξη της ουρήθρας με πέτρα ή όγκο μπορεί να παρουσιάζουν ακράτεια ούρων. Εάν δεν μπορούν να αδειάσουν εντελώς την ουροδόχο κύστη επειδή κάτι εμποδίζει το δρόμο προς τα έξω, η κύστη μπορεί να γίνει τόσο μεγάλη που η πίσω πίεση των ούρων στην ουροδόχο κύστη αναγκάζει πραγματικά κάποια ούρα να διαρρεύσουν γύρω από την απόφραξη. Σε αυτά τα κατοικίδια η διογκωμένη κύστη μπορεί να γίνει αισθητή κατά την εξέταση. Η ολική απόφραξη της ροής των ούρων είναι συνήθως θανατηφόρα σε 3 έως 4 ημέρες.
Σκύλοι και γάτες με νόσο του εγκεφάλου ή του νωτιαίου μυελού μπορεί είτε να στάζουν ούρα είτε να μην μπορούν να αφήσουν τα ούρα τους. Τις περισσότερες φορές θα έχουν άλλα συμπτώματα ασθένειας του νευρικού συστήματος, όπως μυϊκή αδυναμία ή παράλυση.
Διαλείπουσα ακράτεια ούρων, κυρίως σε κατάσταση ηρεμίας, έχει αναφερθεί σε γάτες και των δύο φύλων που είναι θετικές για τον ιό της λευχαιμίας των αιλουροειδών. Ο τρόπος με τον οποίο ο ιός προκαλεί ακράτεια είναι άγνωστος.
Μια λιγότερο συχνή αιτία ακράτειας σε θηλυκά σκυλιά ονομάζεται αιδοιοκολπική στένωση. Είναι μια κατάσταση στην οποία ο κόλπος στο επίπεδο όπου τελειώνει η ουρήθρα περιορίζεται. Περιστασιακά, όταν το κατοικίδιο ουρεί, κάποια ούρα παγιδεύονται στον κόλπο μπροστά από αυτήν την περιοχή με στένωση. Στη συνέχεια, όταν σηκώνονται αφού ξαπλώσουν τα ούρα χύνονται. Αυτή η κατάσταση μπορεί να διαγνωστεί με την αίσθηση του κόλπου με ένα γάντι. Σε ορισμένα σκυλιά η στένωση μπορεί να τεντωθεί υπό αναισθησία. Η ακράτεια μπορεί ή δεν μπορεί να επιλυθεί καθώς μερικές φορές υπάρχουν και άλλα ελαττώματα.
Διάγνωση ακράτειας ούρων σε κατοικίδια
Οι δοκιμές που πραγματοποιήθηκαν για την αξιολόγηση ενός κατοικίδιου με ακράτεια ούρων εξαρτώνται από την ηλικία του κατοικίδιου ζώου και από την παρουσία ή την απουσία άλλων σημείων. Είναι σύνηθες να συλλέγουμε δείγμα ούρων για βακτηριακή καλλιέργεια και να βλέπουμε αν τα ούρα είναι αραιωμένα ή δείχνουν ενδείξεις μόλυνσης. Οι λοιμώξεις των ούρων μπορεί να είναι δευτερεύουσες σε μια άλλη αιτία ακράτειας.
Οι ερωτήσεις που θα ζητήσει ο κτηνίατρός σας για να προσδιορίσουν την αιτία του προβλήματος του κατοικίδιου ζώου σας περιλαμβάνουν:
- Η εποχή που εμφανίστηκε για πρώτη φορά η ακράτεια ούρων
- Όταν παρατηρείται συνήθως η ακράτεια ούρων, για παράδειγμα σε ηρεμία ή με δραστηριότητα
- Εάν το κατοικίδιο μπορεί να ουρήσει κανονικά
- Προηγούμενες χειρουργικές επεμβάσεις (όπως στείρωση) και ασθένεια
- Χρήση φαρμάκων που μπορεί να προκαλέσουν αραίωση των ούρων όπως διουρητικά, αντισπασμωδικά ή πρεδνιζόνη
- Πόσο νερό πίνει το κατοικίδιο
- Πόσο συχνά ουρεί το κατοικίδιο ζώο και αν το κατοικίδιο ζώο φαίνεται να είναι άβολο όταν ουρεί
- Εάν το κατοικίδιο ζώο εμφανίζει σημάδια ασθένειας του νευρικού συστήματος, όπως αδυναμία ή επιληπτικές κρίσεις
- Μπορεί να πραγματοποιηθούν εξετάσεις αίματος για να αναζητηθούν ενδείξεις βλάβης στα νεφρά από λοίμωξη ή για την παρουσία ασθενειών που μπορεί να οδηγήσουν σε αυξημένη παραγωγή ούρων.
Μπορεί να πραγματοποιηθούν απλές ή/και ακτίνες Χ με σκιαγραφικό ή υπέρηχοι για να δουν τα μέρη του ουροποιητικού συστήματος.
Θεραπεία ακράτειας ούρων σε κατοικίδια
Η ειδική θεραπεία μιας υποκείμενης νόσου μπορεί να επιλύσει την ακράτεια. Για παράδειγμα, χειρουργική επέμβαση για τη διόρθωση ενός έκτοπου ουρητήρα. Η ακατάλληλη ούρηση που προκαλείται από προβλήματα συμπεριφοράς μπορεί να διορθωθεί με εκπαίδευση που τροποποιεί τη συμπεριφορά του κατοικίδιου ζώου. Όταν δεν μπορεί να εντοπιστεί συγκεκριμένη αιτία για την ακράτεια ούρων σε σκύλους και γάτες, μπορεί να δοθούν φάρμακα που αυξάνουν τον τόνο των μυών που συγκρατούν τα ούρα στην ουροδόχο κύστη.
British shorthair and golden retriever playing
Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ακράτειας ούρων, διαφορετικά οι υγιείς ασθενείς αντιμετωπίζονται αρχικά είτε με φάρμακα άλφα-αγωνιστή όπως φαινυλοπροπανολαμίνη (PPA) ή ενώσεις οιστρογόνων όπως διαιθυλοστιλβεστρόλη (DES), οιστριόλη (Incurin, Merck Animal Health) ή Premarin. Επί του παρόντος, μόνο η PPA και η οιστριόλη έχουν εγκριθεί από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA) για τη θεραπεία της ακράτειας ούρων σκύλου. Οι άλφα-αγωνιστές αυξάνουν τη διέγερση των αδρενεργικών υποδοχέων στον εσωτερικό ουρηθρικό σφιγκτήρα, ενώ τα οιστρογόνα μπορεί να ρυθμίζουν ανοδικά την έκφραση τέτοιων υποδοχέων. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι τα δύο φάρμακα σε συνδυασμό μπορεί να είναι συνεργιστικά και να ωφελούν τους ασθενείς που δεν ανταποκρίνονται σε κανένα φάρμακο μόνο του. Συνιστούμε ανεπιφύλακτα να κάνετε βασική συστολική αρτηριακή πίεση πριν ξεκινήσετε το PPA. Αν και σπάνια, η υπέρταση είναι μια πιθανή παρενέργεια της θεραπείας με άλφα αγωνιστές.
Άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν ανησυχία, επιθετικότητα, μειωμένη όρεξη και αϋπνία. Συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες της θεραπείας με οιστριόλη είναι η διόγκωση του μαστού, η διόγκωση του αιδοίου και η ελκυστικότητα σε αρσενικά σκυλιά Αυτά ανταποκρίνονται πολύ στη μείωση της δόσης. Η πιο σοβαρή ανεπιθύμητη ενέργεια που σχετίζεται με οποιαδήποτε θεραπεία με οιστρογόνα είναι η καταστολή του μυελού των οστών, ωστόσο οι αναφερόμενες περιπτώσεις εμφανίστηκαν με δόσεις οιστρογόνου πολύ υψηλότερες (για κακή σύζευξη) από αυτές που χρησιμοποιήθηκαν για τη θεραπεία του USMI. Παρ ‘όλα αυτά, σας συμβουλεύουμε να εκτελέσετε έναν πλήρη αριθμό αίματος (CBC) μετά από ένα μήνα θεραπείας με οποιαδήποτε ένωση οιστρογόνου. Οι ασθενείς που λαμβάνουν είτε PPA είτε οιστρογόνα θα πρέπει να παρακολουθούνται στενά για αυτές τις παρενέργειες.
Υπάρχουν πολλές νέες ιατρικές θεραπείες που έχουν τη δυνατότητα να ωφελήσουν τους σκύλους με το USMI. Αυτά περιλαμβάνουν εκλεκτικούς αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης (ντουλοξετίνη) και ανάλογα ορμονών που απελευθερώνουν γοναδοτροπίνη. Η περαιτέρω αξιολόγηση αυτών είναι σε εξέλιξη και μπορεί να αυξήσει τις θεραπευτικές επιλογές για αυτούς τους ασθενείς.
Τα σκυλιά που δεν ανταποκρίνονται σε κατάλληλη ιατρική θεραπεία θα πρέπει να αξιολογούνται για άλλες ασθένειες του κατώτερου ουροποιητικού συστήματος μέσω απεικόνισης, συμπεριλαμβανομένου του υπερηχογράφου της κοιλίας και / ή της ακτινογραφίας αντίθεσης Πραγματοποιούμε συστηματικά κυστεοσκόπηση σε ασθενείς με ακράτεια ούρων για να αποκλείσουμε ανατομικές ανωμαλίες που μπορεί να συμβάλλουν σε κλινικά σημεία. Η ουροδυναμική αξιολόγηση μπορεί να πραγματοποιηθεί για να αποκλειστεί η υπερβολικά ενεργή κύστη και να επιβεβαιωθεί η διάγνωση του USMI.
Οι ασθενείς σκύλοι που δεν μπορούν να ανεχθούν ή δεν ανταποκρίνονται στην ιατρική θεραπεία μπορεί να είναι υποψήφιοι για εμφύτευση ουρηθρικού παράγοντα διόγκωσης ή τεχνητή τοποθέτηση σφιγκτήρα ουρήθρας. Η έγχυση παραγόντων διόγκωσης είναι μια κυστεοσκοπική διαδικασία που περιλαμβάνει την τοποθέτηση μικρών φυσαλίδων κολλαγόνου ή άλλου υλικού κάτω από το ουροθήλιο, μειώνοντας αποτελεσματικά τη διάμετρο της ουρήθρας. Η προηγούμενη αναδρομική αξιολόγηση της διαδικασίας έδειξε ότι είναι αποτελεσματική για τη βελτίωση της ακράτειας σε 55% έως 75% των θηλυκών σκύλων για 15 μήνες κατά μέσο όρο. Έχει επίσης χρησιμοποιηθεί με επιτυχία σε αρσενικά σκυλιά και σε ασθενείς που είναι ακράτεια μετά από διόρθωση έκτοπου ουρητήρα. Η χειρουργική θεραπεία της ακράτειας ούρων έχει παραδοσιακά επικεντρωθεί στην αύξηση της μετάδοσης της ενδοκοιλιακής πίεσης στην εγγύς ουρήθρα και στη βελτίωση της σταθερότητας και της πίεσης εντός της ουρήθρα. Η κολπική αναστολή, η οποία συνδέει το υπόλοιπο της μήτρας στον πυελικό σύνδεσμο και έτσι σύρει το λαιμό της ουροδόχου κύστης και την εγγύτη ουρήθρα στην κοιλιακή χώρα, έχει βρεθεί ότι έχει μεταβλητή επιτυχία και έχει υψηλό ποσοστό αποτυχίας λόγω διάσπασης της προσάρτησης στον πυελικό σύνδεσμο.
Μια νεότερη διαδικασία για ακράτεια ούρων σκύλου κερδίζει σε δημοτικότητα και διαθεσιμότητα. Η χειρουργική τοποθέτηση ενός τεχνητού ρυθμιζόμενου υδραυλικού σφιγκτήρα ουρήθρας γύρω από την ουρήθρα μελετήθηκε σε θηλυκά σκυλιά και χρησιμοποιήθηκε ανέκδοτα σε άνδρες. Η συνέχεια διατηρήθηκε για έως και 2 χρόνια σε 4/4 σκύλους. Μια μικρή θύρα συνδέεται υποδορίως με τη μανσέτα του σφιγκτήρα και μπορεί να ρυθμιστεί με έγχυση αλατούχου διαλύματος για να σφίξει ο σφιγκτήρας. Πολλά σκυλιά δεν χρειάζονταν προσθήκη αλατούχου διαλύματος στη θύρα μετεγχειρητικά, καθώς η τοποθέτηση του ίδιου του σφιγκτήρα φαίνεται να παρέχει αρκετή υποστήριξη και απόφραξη στην ουρήθρα ώστε να επιτρέπεται η διατήρηση της εγκράτειας. Αυτή η διαδικασία παρέχει μια πιο αξιόπιστη επιλογή για αναστολή κολπογόνου για εκείνους τους ασθενείς που αποτυγχάνουν στην ιατρική θεραπεία.
Τα αρσενικά σκυλιά με ακράτεια ούρων αποτελούν μια πιο δύσκολη πρόκληση. Αν και ένα λιγότερο κοινό πρόβλημα στους αρσενικούς σκύλους, λιγότερο από το 50% αυτών ανταποκρίνονται στην ιατρική θεραπεία και η πιο επιτυχημένη θεραπεία είναι η PPA. Ένας πιθανός λόγος για αυτό είναι η λανθασμένη διάγνωση σκύλων με USMI όταν στην πραγματικότητα έχουν ακράτεια υπερχείλισης από δυσλειτουργία ουρηθρικού σφιγκτήρα ή λειτουργική απόφραξη της ουρήθρας. Η μέτρηση του υπολειπόμενου όγκου ούρων είναι απαραίτητη για να αποκλειστεί αυτό. Η τεστοστερόνη cypionate είχε κάποια ανεκδοτική χρήση σε αρσενικούς σκύλους με USMI (ακράτεια ούρων) και μπορεί να προσφέρει κάποια βελτίωση. Οι παράγοντες διόγκωσης της ουρήθρας μπορούν να τοποθετηθούν στο προσκήνιο μέσω μιας τομής κυστεοτομίας. Ωστόσο, δεν έχει γίνει επίσημη αξιολόγηση αυτής της διαδικασίας και το συνολικό ποσοστό επιτυχίας της είναι άγνωστο. Αυτή τη στιγμή η χειρουργική τοποθέτηση ενός τεχνητού ουρηθρικού σφιγκτήρα φαίνεται να έχει τη μεγαλύτερη επιτυχία σε αρσενικά σκυλιά που αποτυγχάνουν στην ιατρική θεραπεία.
