Η διατήρηση αλεπούδων ως κατοικίδιων ζώων αποτελεί θέμα συζήτησης και διαμάχης. Ενώ ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να βρίσκουν την ιδέα ελκυστική λόγω της νοημοσύνης, της περιέργειας και της παιχνιδιάρικης συμπεριφοράς τους, υπάρχουν σημαντικές προκλήσεις και ηθικά ζητήματα που σχετίζονται με τη διατήρηση αλεπούδων ως κατοικίδια ζώα.
Σύμφωνα με την ΑΝΙΜΑ
Οι αλεπούδες έχουν εξελιχθεί σε “αστικά” ζώα σε πολλές πόλεις της Ευρώπης και είναι απαραίτητο να μάθουμε να συνυπάρχουμε μαζί τους. Αν και οι περισσότεροι τις θεωρούν “άγριες”, εδώ και περισσότερα από πέντε χρόνια έχουν καταστρώσει τα λογάκια τους στην καρδιά της Αθήνας και σε πολλά άλλα προάστια. “Όπως εξηγεί η ΑΝΙΜΑ, κάποιες φορές οι κάτοικοι ανησυχούν για την ασφάλεια και την υγεία των αλεπούδων, ιδίως όταν φαίνεται ότι αυτές ταλαιπωρούνται από δερματοπάθειες ή όταν αντιληφθούν ότι μπορεί να φάνε μικρά γατάκια. Ωστόσο, η οργάνωση επεσήμανε ότι η συλλογή και η μεταφορά τους σε “φυσικό περιβάλλον”, όπως τα βουνά ή τα δάση, δεν έχει νόημα, καθώς είναι πιθανό να επιστρέψουν στην πόλη. Αντιθέτως, η ΑΝΙΜΑ παρέχει βοήθεια σε αλεπούδες που έχουν τραυματιστεί ή αποδειχθεί αδύναμες, προσπαθώντας να τις θεραπεύσει. Επιπλέον, υποστηρίζει ότι πρέπει να συνηθίσουμε την ιδέα ότι οι αλεπούδες έχουν γίνει μέρος του αστικού τοπίου και ότι, παρότι σε ορισμένες περιπτώσεις ενδέχεται να φάνε γατάκια, αυτό είναι μέρος του φυσικού κύκλου της ζωής τους.
Η ανάρτηση της ΑΝΙΜΑ στο facebook:
“Τουλάχιστον ένα τηλέφωνο και ένα δυο μηνύματα την ημέρα για αλεπούδες μέσα σε αστικό ιστό δέχεται η ΑΝΙΜΑ. Και κάποιες φορές η συνομιλία δεν πάει και τόσο καλά, γιατί δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε τις επιθυμίες των καλούντων. Οι αλεπούδες έχουν εγκατασταθεί εδώ και περισσότερα από πέντε χρόνια στην καρδιά της Αθήνας και στα γύρω προάστια αλλά οι συμπολίτες μας ακόμη ξαφνιάζονται όταν τις συναντούν.
Αλεπού εμφανίζεται στον Λυκαβηττό, στου Φιλοπάππου, στην Ακρόπολη. Αλεπούδες στη Δραπετσώνα, στη Νίκαια, στο Αιγάλεω, στον Άλιμο. Αλεπούδες στο Γαλάτσι, στον Περισσό, στη Νέα Ιωνία. Και, βεβαίως, αλεπούδες στην Πεύκη, στο Μαρούσι, στο Χαλάνδρι, στη Βούλα, στη Βάρη, στη Γλυφάδα.
Οι άνθρωποι που τηλεφωνούν στην ΑΝΙΜΑ σε γενικές γραμμές θέλουν να τις πιάσουμε και να τις μεταφέρουμε στο “φυσικό τους περιβάλλον”, δηλαδή στο βουνό, στο δάσος, κάπου μακριά. Συνήθως ανησυχούν για την ασφάλεια των αλεπούδων και για την υγεία τους, μιας και πολλές φαίνεται να ταλαιπωρούνται από δερματοπάθειες. Υπάρχουν και πολλοί που ανησυχούν για τις γάτες που φροντίζουν. Είναι αλήθεια ότι οι αλεπούδες μπορούν να φάνε μικρά γατάκια.
Προσπαθούμε να εξηγήσουμε στους ανθρώπους που απευθύνονται στην ΑΝΙΜΑ για αυτό το θέμα ότι μια υγιής και εύρωστη αλεπού δεν πιάνεται εύκολα αλλά δεν έχει και νόημα να συλληφθεί, γιατί αν τη μεταφέρουμε στην Πάρνηθα, πχ, θα ξανακατέβει στην πόλη, αν προλάβει πριν τη φάνε οι λύκοι και οι αγέλες των σκύλων που κυκλοφορούν εκεί. Ότι εμείς μπορούμε, και το κάνουμε, να συλλάβουμε μια καταβεβλημένη αλεπού ή τραυματισμένη και να τη θεραπεύσουμε. Ότι πρέπει να συνηθίσουμε πως πλέον οι αλεπούδες έχουν εξελιχθεί σε “αστικά” ζώα σε όλη την Ευρώπη, και ότι κάποιες φορές δυστυχώς ίσως να φάνε γατάκια, αν και συνήθως τρώνε μαζί με αυτά τις τροφές που αφήνουν οι φιλόζωοι. Αλλά και ότι τα γατάκια τρώνε πουλάκια μόνο που δεν τους βλέπουμε να ανησυχούν το ίδιο. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε τέλος ότι, εφόσον αγανακτούν από την παρουσία αυτών των ζώων στη γειτονιά τους, ας απευθύνονται στις δασικές υπηρεσίες και όχι σε μια εθελοντική, μη κρατική οργάνωση που λειτουργεί ως νοσοκομείο άγριων ζώων.
Τις περισσότερες φορές οι συμπολίτες μας καταλαβαίνουν στο τέλος. Υπάρχουν όμως κάθε τόσο κι αυτοί που απειλούν να μας καταγγείλουν γιατί δεν κάνουμε τη δουλειά μας…”
