Συνηθίζεται εδώ και χρόνια άνθρωποι να υιοθετούν ζωάκια καθώς το πνεύμα των εορτών μας φέρνει πάντα πιο κοντά στην αγάπη και σε όσα έχουν πραγματικά σημασία. Θα έπρεπε να τονιστεί για ακόμα μια φορά η σημασία της υπευθυνότητας που πρέπει να χαρακτηρίζει αυτές τις ενέργειες και των υποχρεώσεων που συνεπάγεται. Αυτές τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων, το Κόμμα για τα Ζώα Κύπρου σεβόμενο τα θέματα της ευημερίας, της προστασίας, και των δικαιωμάτων των ζώων, στέλνει ένα μήνυμα αγάπης προς όλους τους συμπολίτες μας.
Τα ζώα δεν είναι Χριστουγεννιάτικα δώρα
Είναι ένα σημαντικό μήνυμα που οφείλει να γίνει κανόνας, τα Χριστούγεννα πρέπει να τα δούμε με άλλο μάτι, να δείξουμε στα παιδιά μας αλλά και στους υπόλοιπους συνανθρώπους μας, οτι τα ζώα είναι διαισθανόμενα όντα, τα οποία νιώθουν τον πόνο, τη δίψα, το κρύο, το φόβο, τη ζεστασιά, την έλλειψη ελευθερίας.
Είναι σημαντικό να κάνεις δώρα στους αγαπημένους σου αλλά δεν χρειάζεται να δίνεις ως δώρο ένα ζώο, όπως κουτάβια, κουνελάκια, νεοσσούς (κοτοπουλάκια), πουλιά, παπαγάλους κ.α. Τα ζώα δεν πρέπει να αποτελούν δώρα, αλλά να είναι συνειδητή επιλογή αγάπης και προσφοράς που θα διαρκέσει για μια ζωή. Τα ζώα δεν είναι άψυχα αντικείμενα μιας χρήσης. Δεν είναι αυτοκινητάκια, κούκλες, έπιπλα. Είναι ζωντανά όντα με βιολογικές, φυσικές, και συναισθηματικές ανάγκες. Και σίγουρα, εάν κάποιος συνειδητά αποφασίσει να αποκτήσει κάποιο ζώο, δεν ενθαρρύνουμε την αγορά του από οποιαδήποτε επιχείρηση, αλλά την υιοθέτησή του από κάποιο καταφύγιο ή οργανισμό το οποίο προσωρινά το φιλοξενεί.
Για αυτό καθένας μας έχοντας καταλάβει αυτό πρέπει να παροτρύνει οποιονδήποτε έχει αποφασίσει να προσφέρει ένα μόνιμο σπίτι θαλπωρής και αγάπης, να επισκεφθεί ένα καταφύγιο ζώων και να υιοθετήσει ένα σκυλάκι ή ένα γατάκι. Χιλιάδες ζώα αναμένουν μήνες ή ακόμα και χρόνια μέσα στα καταφύγια για να υιοθετηθούν και να βρουν επιτέλους μια οικογένεια που να τους αξίζει.
Υιοθέτησε μην αγοράζεις!
Ας μη ξεχνάμε, αυτές τις Άγιες μέρες, πως ο Χριστούλης μας γεννήθηκε σε μία φάτνη, περιτριγυρισμένος από ζώα τα οποία με την άχνα της αναπνοής τους ζέσταναν το μικρό Θείο βρέφος. Αυτό και μόνο το γεγονός, μας δείχνει τη σύνδεση ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΖΩΑ, ΦΥΣΗ όπου Μία υγεία είναι και Μία Ευημερία.
Όταν ένα πλάσμα έρχεται στα χέρια σου, είτε το αγόρασες είτε το έσωσες, σε εμπιστεύεται άνευ όρων και για πάντα. Αυτό λέει το βλέμμα του όταν στα μάτια σε κοιτάει, αυτό λέει η σκέψη του, αυτό φωνάζει η καρδιά του! Έρχεται να συμπληρώσει εκείνα τα κομμάτια του εαυτού σου που άλλοτε λείπουν και άλλοτε είναι βαθιά κρυμμένα. Τα πιο άδολα…
Με μέσο όρο ζωής ενός δεσποζόμενου ζώου τα 12 με 15 χρόνια, ένα αδέσποτο θα ζήσει περίπου ενάμιση χρόνο. Πείνα, αφυδάτωση, αρρώστιες, εξαθλίωση, εξευτελισμός, κρύο, βροχή, φόλες, αυτοκίνητα, πυροβολισμοί, πετροπόλεμοι, ανελέητο ξύλο. Αυτά του χάρισες! Ούτε καν έναν αξιοπρεπή θάνατο.
Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των αδέσποτων πεθαίνει κάθε χρόνο από αιτίες που σχετίζονται με τον άνθρωπο, ενώ περισσότερα από τα μισά πέφτουν θύματα κακοποίησης. Αυτά τα υπέροχα «αλητάκια» του δρόμου αναγκάζονται να δίνουν καθημερινό αγώνα για να επιβιώσουν επειδή ο άνθρωπός τους εγκατέλειψε. Εκείνα όμως δεν θα τον εγκατέλειπαν ποτέ! Ακόμη και αν είχαν μείνει χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, χωρίς υπάρχοντα.
Πόσα έχουμε να μάθουμε ακόμη από τα ζώα!
Έχουν τη δύναμη της συγχώρεσης μέσα τους, τη δύναμη της αληθινής αγάπης, εκείνης της άνευ όρων.
Όλα αυτά τα θλιμμένα μάτια που κάθε στιγμή εγκαταλείπονται κρύβουν μέσα τους και από μια πονεμένη ιστορία όλα τους. Και το συναίσθημα πάντα της εγκατάλειψης. Ζούνε στιγμές εξαθλίωσης από την πείνα και τις ασθένειες, γιατί είχαν την τύχη να αγαπήσουν τον λάθος άνθρωπο και γιατί ήθελαν ένα σπίτι, μια οικογένεια και λίγο φαγητό.
Τι ζήτησαν!
Εγκαταλείπω: αφήνω κάτι/κάποιον σε ένα σημείο, ώστε να μη χρειάζεται να φροντίζω πια γι’ αυτόν, παύω να ασχολούμαι συστηματικά με κάτι/κάποιον, ακόμη κι αν δεν έχω απομακρυνθεί από αυτόν (παθητική κακοποίηση), απομακρύνομαι από κάποιον χωρίς να του προσφέρω τη βοήθεια που όφειλα ή περίμενε από μένα.
“Εκείνα όμως δεν θα σε εγκατέλειπαν ποτέ! Ακόμη και αν είχαν μείνει χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, χωρίς υπάρχοντα”
Με αφετηρία τον σκύλο του Οδυσσέα που περίμενε πιστά τον κηδεμόνα του, τον τηλεοπτικό Hachiko έπειτα και κατόπιν όλους αυτούς τους σκύλους σήμερα που παραμένουν δίπλα στους τάφους των κηδεμόνων τους αλλά και στο σημείο που εκείνοι τους εγκατέλειψαν, πολύ συχνά αρνούμενοι φαγητό και νερό, γιατί να θεωρήσουμε πως ο σκύλος παραμένει δίπλα μας για εκείνο το κομμάτι «ψωμιού» ή το μπολ με νερό που του δίνουμε;
Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν μπορείς εύκολα να ψυχογραφήσεις εκείνον που θα σηκωθεί το πρωί, θα πιει τον καφέ του, θα ετοιμαστεί με την οικογένειά του για τις καλοκαιρινές διακοπές τους, θα φορτώσει το αυτοκίνητο, θα κλειδώσει την πόρτα και θα αφήσει τον σκύλο τους στην αυλή με λίγο φαγητό και νερό και αυτό όχι πάντα. Αν δεν τον βάλει φυσικά στο αυτοκίνητο και τον αφήσει στο βουνό, αν δεν τον δέσει στο πάρκο με σημείωμα, αν δεν τον αφανίσει για να μην τον κατηγορήσουν ότι τον εγκατέλειψε. Το ζώο που εγκαταλείπει κάποιος συχνά αποτελεί το παιδί που δεν «έδεσε» κοντά του, τον/τη σύντροφο που δεν κατάφερε να κρατήσει, την κοινωνική αποδοχή που ποτέ δεν κέρδισε. Είναι το αντικείμενο επιβολής της δύναμής του.
Πώς να χαρακτηρίσεις έπειτα έναν «άνθρωπο» που θα βάλει στον σκύλο του το λουρί και εκείνος γεμάτος χαρά θα τον ακολουθήσει, γιατί δεν γνωρίζει πως είναι για κείνον η τελευταία του βόλτα.
Μια βόλτα όπως όλες οι άλλες, αλλά αυτή τη φορά χωρίς επιστροφή…
Τι μπορείς να πεις για εκείνον που εγκαταλείπει στον δρόμο τον γέρικο σκύλο του, γιατί δεν βλέπει, δεν ακούει, έχει ακράτεια….και τον στέλνει πού; Μα φυσικά στο θάνατο! Δίχως στιγμή να νοιάζεται για αυτόν.
Πίσω όμως μήπως από όλους εκείνους που μισούν τελικά τα ζώα και φέρονται τόσο απάνθρωπα, βρίσκεται τελικά και ένας «φιλόζωος» που φέρθηκε προκλητικά, γιατί δεν σεβάστηκε τις υποχρεώσεις του; Που θεώρησε ότι «κατέχοντας» ζώα έχει μόνο δικαιώματα; Που βρωμίζει το περιβάλλον με τα περιττώματα του σκύλου του, που τον κρατά μόνιμα δεμένο στο μπαλκόνι να ενοχλεί τους γείτονες ή τον κυκλοφορεί ελεύθερο να επιτίθεται σε άλλα ζώα και ανθρώπους;
Το πιο ανατριχιαστικό όλων είναι ότι όλες αυτές οι εγκαταλείψεις ζώων στις οποίες πολύ συχνά έχει προηγηθεί και κακοποίηση αυτών, δεν αποτελούν σενάρια ταινίας επιστημονικής φαντασίας, αλλά τη θλιβερή ελληνική πραγματικότητα που έπαψε δυστυχώς πλέον να μας σοκάρει.
Σε μια γενιά άλλοι θα εξακολουθούν να δρούνε εθελοντικά, άλλοι θα βοηθούν στο μέτρο που μπορούν, άλλοι θα συνεχίσουν αδιάφοροι και άλλοι θα καταντήσουν δολοφόνοι. Και κάποιοι θα σηκώσουν το βάρος της μεγάλης αλλαγής και του κτισίματος μιας νέας ζωοφιλικής παιδείας.
Όπου δεν θα υπάρχει πλέον ο όρος «εγκατάλειψη» γιατί πολύ απλά θα έχει προηγηθεί εκπαίδευση συνειδητής και υπεύθυνης κηδεμονίας. Όπου δύο πλάσματα, ένα δίποδο και ένα τετράποδο βαδίζουν μαζί σε χαρές και σε λύπες μέχρι το τέλος…
