Η ιστορία μιας απομονωμένης γάτας που απέφευγε τους πάντες, μας δείχνει ότι ακόμα και οι πιο αποστασιοποιημένες ψυχές μπορούν να αλλάξουν με την κατάλληλη προσέγγιση και φροντίδα. Μετά από πολλά χρόνια απομόνωσης, η γάτα βρήκε κάποιον που την αντιμετώπισε με αγάπη και σεβασμό, και αυτό άρχισε να αλλάζει την στάση της απέναντι στους ανθρώπους. Η ιστορία αυτή μας υπενθυμίζει ότι ακόμα και οι πιο αποστασιοποιημένες ψυχές μπορούν να αναζητήσουν την αγάπη και τη συντροφιά των ανθρώπων, εάν δίνουμε τον χρόνο και την προσοχή που αξίζουν.
Η ιστορία του Θίοντορ
Ο Θίοντορ βρέθηκε ως γάτος του δρόμου που αψηφούσε τη σκληρή ύπαιθρο στη Βόρεια Φιλαδέλφεια. Έφτασε με ένα μελαγχολικό βλέμμα στο πρόσωπό του και κρατούσε το κεφάλι του σκυμμένο όλη την ώρα.
Ήταν κλειστός, κουνιόταν ελάχιστα και δεν ήθελε να αλληλεπιδράσει με κανέναν. Ένας συμπεριφοριστής γατών που είναι εθελοντής στην οργάνωση Stray Cat Relief, είδε κατευθείαν μέσα από το ντροπαλό του παρουσιαστικό και τον πήρε σε ανάδοχη οικογένεια.
“Φαινόταν λυπημένος και καταθλιπτικός και ήθελε να μείνει μόνος του. Το πρώτο βράδυ που τον πήρα, σύντομα κατάλαβα ότι δεν ήταν καθόλου επιθετικός, απλά φοβισμένος“, είπε η Liz.
Η ζωή στο δρόμο δεν ήταν καλή για τον Theodore. Δεν είχε ούτε ένα κακό κόκκαλο στο σώμα του και απλά χρειαζόταν μια ευκαιρία να νιώσει ασφάλεια και αγάπη.
“Δεν ξέρουμε πόση ώρα ήταν έξω, αλλά νομίζω ότι ήταν μέσα στο σπίτι και τον έβγαλαν έξω. Φαίνεται να γνωρίζει το ανθρώπινο άγγιγμα”.
Η Λιζ άρχισε να του χαϊδεύει το πρόσωπο, το κεφάλι και την πλάτη για να του δείξει ότι εννοούσε το καλό. Ο Θίοντορ δεν αντιστάθηκε στην αγάπη και στάθηκε εκεί σαν να ήθελε να τα ρουφήξει όλα. Μέσα σε δύο μέρες, του άρεσε πολύ το χάδι και ήταν πρόθυμος να καθίσει στην αγκαλιά της Liz για περισσότερη περιποίηση.
“Τον αγκάλιαζα τουλάχιστον μια ώρα την ημέρα, σχεδόν κάθε μέρα. Ακόμα δεν με πλησιάζει όταν μπαίνω στο δωμάτιο, αλλά άρχισε να μυρίζει το χέρι μου όταν του το προσφέρω αντί να κρύβει το πρόσωπό του. Επίσης, μερικές φορές τεντώνει το σώμα του ενώ τον αγκαλιάζω”.
Ο Θίοντορ εμπιστεύεται τους ανθρώπους κάθε μέρα
Ο Θίοντορ έκανε μικρά βήματα προόδου κάθε μέρα και την πρώτη εβδομάδα απολάμβανε το τρίψιμο της κοιλιάς στην αγκαλιά της Λιζ. “Με αφήνει να του τρίβω την κοιλιά και να του κάνω μασάζ στις πίσω πατούσες. Είναι τόσο γλυκό αγόρι”.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο Θίοντορ ζούσε με πολύ άσχημα δόντια, ενώ περιπλανιόταν στους δρόμους. Τελικά του έγινε η απαραίτητη οδοντιατρική επέμβαση και τώρα μπορεί να τρώει χωρίς ενοχλήσεις και να απολαμβάνει τη ζωή του στο έπακρο.
Η αγαπημένη του δραστηριότητα δεν είναι άλλη από το να αγκαλιάζεται με τους ανθρώπους που εμπιστεύεται. Ο Θίοντορ μπορεί να έχει ένα μονίμως λυπημένο πρόσωπο, αλλά μετατρέπεται στο πιο γλυκό αγόρι καθώς λιώνει με την ανάδοχη μαμά του.
“Δεν είναι επίσης υπερβολικά δραστήριος και δεν ενδιαφέρεται για τα παιχνίδια. Δεν εντοπίζει καν με τα μάτια του – αυτό δεν είναι γάτα που κυνηγάει”. Ο Θίοντορ γεννήθηκε για να είναι αγκαλίτσας.
Ο Theodore συνεχίζει να χτίζει την αυτοπεποίθησή του στο ήσυχο, άνετο ανάδοχο σπίτι του, όπου μπορεί να χαλαρώνει και να κοιμάται όλη μέρα, με ατελείωτες αγκαλιές και φιλιά για να του θυμίζουν ότι τον λατρεύουν.
“Έχει ακόμα λίγο δρόμο να διανύσει μέχρι να είναι έτοιμος να υιοθετηθεί, αλλά νομίζω ότι θα γίνει ένας φανταστικός χαδιάρης μικρός σύντροφος”, δήλωσε η Liz.
“Είναι επίσης FIV+, αλλά δεν έχει ούτε ένα επιθετικό κόκκαλο στο σώμα του, οπότε είναι ασφαλής γύρω από άλλες μη επιθετικές γάτες”.
Μετά από ένα δύσκολο ξεκίνημα, ο Theodore απολαμβάνει τη νέα του ζωή, αναπληρώνοντας τη χαμένη αγάπη και αγκαλιές και όντας το αξιαγάπητο αρκουδάκι που θα έπρεπε να είναι.
